U.V. Swaminatha Iyer – ಯು.ವಿ. ಸ್ವಾಮಿನಾಥ ಅಯ್ಯರ್ – ಪ್ರಾಚೀನ ತಮಿಳು ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಪುನಃ ಕಂಡುಹಿಡಿದ ವ್ಯಕ್ತಿ

ಜೀವಕ ಚಿಂತಾಮಣಿಯ ಪುನರುತ್ಥಾನ

ಐದು ಶ್ರೇಷ್ಠ ತಮಿಳು ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾದ ಜೀವಕ ಚಿಂತಾಮಣಿಯು 10 ^ನೇ ಶತಮಾನದ ಜೈನ ಸನ್ಯಾಸಿ ತಿರುಥಕ್ಕ ತೇವರ್ ರಚಿಸಿದ ಒಂದು ಶ್ರೇಷ್ಠ ಗ್ರಂಥವಾಗಿದೆ. ಹಲವು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ರಾಜ್ಯಾದ್ಯಂತ ನಡೆದ ಬೇಟೆಯ ನಂತರ ಡಾ. ಯುವಿ ಸ್ವಾಮಿನಾಥ ಅಯ್ಯರ್ (ಯುವಿಇಎಸ್ಎ ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ) ಸಂಪೂರ್ಣ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಯನ್ನು ಮರುಶೋಧಿಸುವ ಮತ್ತು ಜೋಡಿಸುವವರೆಗೂ ಅದು ಮರೆತುಹೋದ ನಿಧಿಯಾಗಿತ್ತು. ನಂತರ ಅವರು ಪ್ರಾಚೀನ ತಮಿಳು ಸಾಹಿತ್ಯದ ಕಳೆದುಹೋದ ವೈಭವವನ್ನು ಪುನರುಜ್ಜೀವನಗೊಳಿಸುವ ಮೂಲಕ ಇತರ ಅನೇಕ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಗ್ರಂಥಗಳಿಗೆ ಜೀವ ತುಂಬಿದರು. ಅದು ಹೇಗೆ ಸಂಭವಿಸಿತು ಎಂಬುದು ಇಲ್ಲಿದೆ.

ಸವಾಲು

ಸ್ವಾಮಿನಾಥ ಅಯ್ಯರ್ ಕುಂಭಕೋಣಂ ಸರ್ಕಾರಿ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ತಮಿಳು ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರಾಗಿದ್ದರು, ಅವರು ತಮಿಳು ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಪೋಷಿಸಿದ ಹಿಂದೂ ಮಠದಲ್ಲಿ (ತಿರುವದುತುರೈ*) ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಸೇಲಂ ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಮುದಲಿಯಾರ್ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ರಾಜ್‌ನಲ್ಲಿ ಮುನ್ಸಿಫ್ (ಕಿರಿಯ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರು) ಮತ್ತು ತಮಿಳು ಸಾಹಿತ್ಯದ ಮಹಾನ್ ಅಭಿಜ್ಞರಾಗಿದ್ದರು. ಈ ಇಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಸಂಭಾಷಣೆಯು ಯುವೆಸಾ ಅವರ ಅನ್ವೇಷಣೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿತು. 

ಒಂದು ದಿನ, ನ್ಯಾಯಾಧೀಶ ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಯುವೆಸಾ ಅವರನ್ನು ಅಣಕಿಸಿ, ‘ಪ್ರಾಚೀನ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಗ್ರಂಥಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಿನಗೆ ಏನು ಗೊತ್ತು? ಜೀವಕ ಚಿಂತಾಮಣಿಗೆ ಟಿಪ್ಪಣಿ ಬರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ?’  ಎಂದು ಕೇಳಿದರು.

ಇದು 1880 ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ, ತಮಿಳು ಪಾಂಡಿತ್ಯವು ಹೊಸ ಕೆಳಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಕುಸಿದಿತ್ತು. ಮೆಕಾಲೆ-ಪ್ರೇರಿತ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ ಸಾಧಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದವು ಮತ್ತು ಸ್ಥಳೀಯ ಭಾಷೆಯ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ಕ್ಷೀಣಿಸಿದವು. ತಮಿಳು ಪಂಡಿತರು ಗರಿಷ್ಠ 250 ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ಹಳೆಯದಾದ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಕಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. 2000 ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ಹಳೆಯದಾದ, ಅತ್ಯಾಧುನಿಕ ವ್ಯಾಕರಣ ಮತ್ತು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಕಾವ್ಯದಿಂದ ರೂಪುಗೊಂಡ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ತಮಿಳು ಸಾಹಿತ್ಯವು ಬಹುತೇಕ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. 16 ನೇ ^{ಶತಮಾನದ} ವೇಳೆಗೆ ಮುದ್ರಣ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದಿತ್ತು , ಆದರೆ ಕೆಲವೇ ತಮಿಳು ಶ್ರೇಷ್ಠ ಕೃತಿಗಳು ಮುದ್ರಣದಲ್ಲಿದ್ದವು.

Read this – ಬೆಂಗಳೂರು ಕರಗಯ ಇತಿಹಾಸ (Bengaluru Karaga History in Kannada):

ರಾಮಸ್ವಾಮಿಯವರ ಸವಾಲಿನಿಂದ ಕಂಗೆಟ್ಟ ಯುವೆಸಾ, ಈ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಂಶೋಧನಾ ಪ್ರಬಂಧವನ್ನು ತಯಾರಿಸಲು ದೃಢನಿಶ್ಚಯ ಮಾಡಿದರು. ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಲು ಅವರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು, ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಅವರಿಗೆ 14 ನೇ ಶತಮಾನದ ನಾಚಿನಾರ್ಕಿನಿಯರ್ ಎಂಬ ವಿದ್ವಾಂಸರಿಂದ ಮಹಾಕಾವ್ಯದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವಿರುವ ಪ್ರತಿಲಿಪಿಯನ್ನು ನೀಡಿದರು.

‘ನಕಲಿ’ ಹಸ್ತಪ್ರತಿ

ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತವಾಗಿ, ಉವೇಸಾ ಜೀವಕ ಚಿಂತಾಮಣಿಯ ಉಲ್ಲೇಖಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಲು ತನ್ನ ಶಾಲೆಯಾದ ತಿರುವಾಡುದುರೈ ಮಠಕ್ಕೆ ಧಾವಿಸಿದರು  . ಅವರು ಅದರ ವಿಶಾಲವಾದ ಗ್ರಂಥಾಲಯವನ್ನು ಜಾಲಾಡಿದಾಗ ನಚಿನಾರ್ಕಿನಿಯರ್ ಅವರ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನದ ಮತ್ತೊಂದು ಹಸ್ತಪ್ರತಿಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡರು. ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ, ಎರಡೂ ಆವೃತ್ತಿಗಳು ಹೊಂದಿಕೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ಒಂದೇ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದೇ ಲೇಖಕರ ಎರಡು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಗಳು ಹೇಗೆ ಭಿನ್ನವಾಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯ? ಕಥೆಯೊಳಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೋಗುವ ಮೊದಲು, ಪ್ರಾಚೀನ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು ಸಮಯಕ್ಕೆ ಹಿಂತಿರುಗಬೇಕಾಗಿದೆ. ಮುದ್ರಣ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನವು ವಿಕಸನಗೊಳ್ಳುವ ಮೊದಲು 2000 ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ಹಳೆಯದಾದ ಸಾಹಿತ್ಯವು ಪೀಳಿಗೆಯಿಂದ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಹೇಗೆ ರವಾನೆಯಾಯಿತು? ಓಲೈ ಚುವಾಡಿಗಳು ಅಥವಾ ಎಳುಥಾನಿ ಎಂಬ ಲೋಹದ ಸ್ಟೈಲಸ್‌ನಿಂದ ಕೆತ್ತಲಾದ ಸಂಸ್ಕರಿಸಿದ ತಾಳೆಗರಿ ಪಟ್ಟಿಗಳ ಮೂಲಕ . ಬರಹಗಾರನು ಪದಗಳನ್ನು ಬಹಳ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಮತ್ತು ನಿಖರತೆಯಿಂದ ‘ಗೀಚಬೇಕಾಗಿತ್ತು’ – ಹೆಚ್ಚಿನ ಒತ್ತಡವು ಎಲೆಯನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸುತ್ತದೆ, ತುಂಬಾ ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ಓದಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ! ಪರಿಸರ ಮತ್ತು ಸಂರಕ್ಷಣಾ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿ ಇದು 500 ವರ್ಷಗಳವರೆಗೆ ಇರುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಶೆಲ್ಫ್ ಜೀವಿತಾವಧಿಯು ಸುಮಾರು 100 ವರ್ಷಗಳಷ್ಟಿತ್ತು. 100 ವರ್ಷ ಹಳೆಯ ಮಾಧ್ಯಮವು 2000 ವರ್ಷ ಹಳೆಯ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಹೇಗೆ ಸಂಗ್ರಹಿಸಬಹುದು?

                                                      ತಾಳೆ ಎಲೆ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಗಳು

ಪ್ರಾಚೀನ ತಮಿಳು ರಾಜರು ಕಲೆಯ ಮಹಾನ್ ಪೋಷಕರಾಗಿದ್ದರು. ಲೇಖಕರನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುವುದರ ಜೊತೆಗೆ, ಕೊಳೆಯುತ್ತಿರುವ ತಾಳೆ ಎಲೆಗಳಿಂದ ತಾಜಾ ತಾಳೆ ಎಲೆಗಳಿಗೆ ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ತುಣುಕುಗಳನ್ನು ನಕಲಿಸಲು ಅವರು ನುರಿತ ನಕಲುಗಾರರನ್ನು ಸಹ ನೇಮಿಸಿಕೊಂಡರು. ನಂತರ ಹೊಸ ಪ್ರತಿಗಳನ್ನು ಶ್ರೀಮಂತರು ಮತ್ತು ಶ್ರೀಮಂತ ಪೋಷಕರಿಗೆ ವಿತರಿಸಲಾಯಿತು. ಈ ಪೋಷಕರು (ಅಥವಾ ಅವರ ವಂಶಸ್ಥರು) ಪ್ರಸ್ತುತ ತಾಳೆ ಎಲೆಗಳು ಮಸುಕಾದಾಗ ಹೊಸ ಪ್ರತಿಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದರು. 

ಯುರೋಪಿಯನ್ನರು ಭಾರತವನ್ನು ವಸಾಹತುವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದಾಗ ಈ ಸಹಕಾರಿ ಸರಪಳಿಯು ಅಡ್ಡಿಪಡಿಸಿತು. ಸಮಾಜ ಬದಲಾಯಿತು, ಮತ್ತು ಕಡಿಮೆ ಜನರು ಈ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಗಳನ್ನು ‘ಮರುಮುದ್ರಣ’ ಮಾಡಲು ಆಸಕ್ತಿ ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಹಳೆಯ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಮರೆತ ಕುಟುಂಬಗಳ ಬೇಕಾಬಿಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಅಡಗಿಕೊಂಡಿದ್ದವು. ಸಾರ್ವಜನಿಕ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಗಳೊಂದಿಗೆ, ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು ಸಹ ‘ಇತ್ತೀಚಿನ’ ಬರಹಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಕಲಿಸಿದರು, ಶಾಸ್ತ್ರೀಯವಲ್ಲ. ಇದು ರಾಮಸ್ವಾಮಿ-ಉವೇಸಾ ಸಂಭಾಷಣೆಯ ತಿರುಳು.

Read this – Evolution of Indian Flag- ಭಾರತೀಯ ಧ್ವಜದ ಇತಿಹಾಸ  1906 to 1947 Changes in Flags History

1000 ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ಹಳೆಯದಾದ ಮಹಾಕಾವ್ಯದ ಪ್ರತಿಯನ್ನು ಹುಡುಕುವುದು ಅಸಾಧ್ಯವಾದ ಕೆಲಸವಾಗಿತ್ತು. ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ, ‘ಮೂಲ’ ಶತಮಾನಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿತ್ತು. ಮಹಾಕಾವ್ಯದ ವಿಭಿನ್ನ ಭಾಗಗಳು ವಿಭಿನ್ನ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿವೆ, ಮತ್ತು ಯಾವುದೇ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಅನುಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲ. ಅವುಗಳ ಅರ್ಹತೆಯು ಸಹ ನಕಲುಗಾರನನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿತ್ತು. ತಾಳೆಗರಿಯ ಮೇಲೆ ಒಂದು ವಿಭಿನ್ನ ಹೊಡೆತವು ಮೂಲ ಲೇಖಕರ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕಿಂತ ಬಹಳ ಭಿನ್ನವಾದ ಅರ್ಥವನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ. ಮತ್ತು ನಂತರ ನಕಲಿಗಳ ಸಮಸ್ಯೆ ಇತ್ತು. 

ಜೈನ ಸಂಸ್ಕೃತಿ

ಇಂದು 1,00,000 ಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ತಮಿಳು ಜೈನರಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಒಂದು ಸಹಸ್ರಮಾನದ ಹಿಂದೆ, ಅವರು ಕಲೆ ಮತ್ತು ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಕೊಡುಗೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿದ ಶ್ರೀಮಂತ ಸಮುದಾಯವಾಗಿದ್ದರು. ಯುವೆಸಾ ಅವರ ಯುಗದಲ್ಲೂ ಸಹ, ಜೈನ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಸುವ ಅನೇಕ ಜನರಿದ್ದರು. ಜೈನ ಪದ್ಧತಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಅವರು ಅವರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಸಾಮಾಜಿಕ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ಅವರು ಜೈನ ಪಠ್ಯದ ಮೇಲೆ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವನ್ನು ಹೇಗೆ ಬರೆಯಬಹುದು?

ಉವೇಸಾ ಅವರು ತಮಿಳು ಜೈನ ಧರ್ಮನಿಷ್ಠ ಚಂದ್ರನಾಥ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್ ಅವರ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ ತರಬೇತಿ ಪಡೆದರು. ತನಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ದ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ದಣಿದ ನಂತರ, ಚಂದ್ರನಾಥರು ಜೈನ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಪರಿಣಿತ ಗುಣಬಾಲ ಚೆಟ್ಟಿಯಾರ್ ಅವರನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದರು. ಶ್ರೀಮತಿ ಗುಣಬಾಲಾ ಜೈನ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪರಿಣತಿ ಹೊಂದಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಉತ್ಸುಕರಾಗಿದ್ದರು. 

ಆಗ ಯುವೆಸಾ ಒಂದು ಆಶ್ಚರ್ಯಕರ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡರು. 14 ^ನೇ ಶತಮಾನದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಕಾರ ನಾಚಿನಾರ್ಕಿನಿಯರ್ ನಿಜಕ್ಕೂ ಎರಡು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಗಳನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದರು. ಎರಡನೇ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವನ್ನು ಅವರು ಜೈನ ಮಠಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಜೈನ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ನಿಕಟವಾಗಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದ ನಂತರ ಬರೆಯಲಾಗಿದೆ. ಯುವೆಸಾ ಹೊಂದಿದ್ದ ಎರಡು ಆವೃತ್ತಿಗಳು ಎರಡೂ ನಿಜವಾದವು ಎಂದು ಇದು ಸಾಬೀತುಪಡಿಸಿತು. ಇದು ಉವೇಸಾ ಅವರ ವಿಧಾನವನ್ನು ಸಹ ದೃಢೀಕರಿಸಿತು: ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ತಿಳಿಯದೆ ನೀವು ಯಾವುದೇ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕೃತಿಯನ್ನು ಟಿಪ್ಪಣಿ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ!

ಬೇಟೆ

ಯುವೆಸಾ ಈಗ ತನ್ನ ಸಿದ್ಧತೆ ಉತ್ತಮವಾಗಿದೆ ಎಂದು ವಿಶ್ವಾಸ ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಅವರ ಬಳಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನದ ಎರಡು ಆವೃತ್ತಿಗಳು ಇದ್ದವು. ಈಗ ಅವರು ಇಡೀ ಜೀವಕ ಚಿಂತಾಮಣಿಯ ಎಲ್ಲಾ ‘ಅಧಿಕೃತ’ ತಾಳೆಗರಿ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು – 3,147 ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವ ಎಲ್ಲಾ 13 ಸಂಪುಟಗಳು. ಒಂದೇ ಮಾರ್ಗವೆಂದರೆ ಎಲ್ಲಾ ತಿಳಿದಿರುವ ಆವೃತ್ತಿಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸಿ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿ ಆವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸಾಲನ್ನು ಹೋಲಿಸುವುದು. ಹೀಗೆ ಸುಮಾರು ಏಳು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ನಡೆದ ಅವರ ದೀರ್ಘ ಪ್ರಯಾಣ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಇದು ಮನೆ-ಮನೆಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡುವ ಅಭಿಯಾನವಾಗಿತ್ತು, ಇದು ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಚಿಕ್ಕ ಹಳ್ಳಿಗಳನ್ನು ಸಹ ಮುಟ್ಟಿತು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಒಂದು ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿನ ವಿಚಾರಣೆಗಳು ಮತ್ತೊಂದು ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿನ ಲಿಪಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸುಳಿವು ನೀಡುತ್ತದೆ, ಮತ್ತು ಅವರು ಆ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಹೋದರು. ಅನೇಕ ಖಾಸಗಿ ಸಂಗ್ರಹಗಳಲ್ಲಿ, ಅವರು ನೂರಾರು ಸೂಚ್ಯಂಕವಿಲ್ಲದ ತಾಳೆಗರಿಗಳ ಮೂಲಕ ಅಲೆದಾಡಬೇಕಾಯಿತು, ಆದರೆ ಬರಿಗೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಂತಿರುಗಬೇಕಾಯಿತು. ಕೆಲವು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ, ಮಾಲೀಕರು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ತಾಳೆಗರಿಗಳನ್ನು ಸುಟ್ಟುಹಾಕಿದ್ದಾರೆ ಅಥವಾ ಧಾರ್ಮಿಕ ಶುಚಿಗೊಳಿಸುವಿಕೆಯಾಗಿ ನದಿಗೆ ಎಸೆದಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಅವರು ಕಂಡುಕೊಂಡರು! ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮಾಲೀಕರು ಸಹಕರಿಸಲು ಸಹ ನಿರಾಕರಿಸಿದರು. 

ಕೆಲವು ದಿನಗಳು ಫಲಪ್ರದವಾಗಿದ್ದವು, ಹಲವು ದಿನಗಳು ಖಿನ್ನತೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ ನಿರಾಶಾದಾಯಕವಾಗಿದ್ದವು ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಾ ದಿನಗಳು ಬಳಲಿಕೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದವು. ಅಂತಿಮವಾಗಿ UVeSa ಬಳಿ 23 ‘ಶುದ್ಧ’ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಗಳು ಇದ್ದವು, ಅವುಗಳನ್ನು ಎಣಿಸಿ ಮೌಲ್ಯೀಕರಿಸಲಾಯಿತು. ಅವರು ಈಗ ಸಂಕಲಿಸಿ ಪ್ರಕಟಿಸಲು ಸಿದ್ಧರಾಗಿದ್ದರು!

ಪ್ರಕಟಣೆಯ ಅಪಾಯಗಳು

ಈಗ ಪ್ರಾಂತೀಯ ರಾಜಧಾನಿ ಮದ್ರಾಸ್‌ನಿಂದ ಪ್ರಕಟಣೆ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಇದಕ್ಕೆ ದೊಡ್ಡ ಹಣ ಮತ್ತು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದ ಅಗತ್ಯವಿತ್ತು; ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಪ್ರತಿಭೆ ಮಾತ್ರ ಸಾಕಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ 30 ರ ಹರೆಯದ ಉವೇಸಾ ಈ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಸಮನಾಗಿದ್ದರಾ? ಇದು  ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ಪೋಷಕ ತಮೋಥರಾಮ್ ಪಿಳ್ಳೈ ಅವರ ಪ್ರತಿಭಾನ್ವಿತ, ಅವರು ಉವೇಸಾ ಅವರ ಮೇಲೆ ಹಕ್ಕುಸ್ವಾಮ್ಯವನ್ನು ತನಗೆ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುವಂತೆ ಒತ್ತಡ ಹೇರಿದರು. ಒಂದು ಕ್ಷಣ, ಉವೇಸಾ ಪ್ರಲೋಭನೆಗೆ ಒಳಗಾದರು; ಆದರೆ ಅವರು ಮಣಿಯಲಿಲ್ಲ. ಉವೇಸಾ ಸಂಪೂರ್ಣ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿರಲು ಬಯಸಿದ್ದರು. ನ್ಯಾಯಾಧೀಶ ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಮತ್ತು ಇತರ ಪೋಷಕರಿಂದ ಹಣಕಾಸಿನ ಭರವಸೆಗಳೊಂದಿಗೆ, ಉವೇಸಾ ಸ್ವತಃ ಪ್ರಕಟಿಸಲು ಸಿದ್ಧರಾದರು.

ನಿರುತ್ಸಾಹಗಳು ಹೇರಳವಾಗಿದ್ದವು. ಜಾಫ್ನಾದ ತಮಿಳು ವಿದ್ವಾಂಸರೊಬ್ಬರು ಅದೇ ಮಹಾಕಾವ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಈಗಾಗಲೇ ಒಂದು ಗ್ರಂಥವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಲಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಸುದ್ದಿಯು ಒಂದು ಭೀತಿಯನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿತು – ಅಂತಹ ಸ್ಪರ್ಧೆಯು ಉವೇಸಾ ಅವರನ್ನು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಹಾಳುಮಾಡಬಹುದು; ದಯೆಯಿಂದ, ಅದು ಆಧಾರರಹಿತ ವದಂತಿಯಾಗಿ ಬದಲಾಯಿತು. ಮತ್ತೊಬ್ಬ ‘ಹಿತೈಷಿ’ ಜೀವಕ ಚಿಂತಾಮಣಿಯನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಳ್ಳದಂತೆ ಎಚ್ಚರಿಸಿದರು – ಈ ಯೋಜನೆಯಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಅನುಭವಿಗಳು ವಿಫಲರಾಗಿದ್ದರು, ಹಾಗಾದರೆ ಒಬ್ಬ ಬುದ್ಧಿವಂತ ಯುವಕ ಇದರ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಖ್ಯಾತಿಯನ್ನು ಏಕೆ ಪಣಕ್ಕಿಡಬೇಕು? ಯೋಜನೆಯ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ, ಉವೇಸಾ ತನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಹಣವನ್ನು ಖಾಲಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡನು ಮತ್ತು ಕಾಗದವನ್ನು ಖರೀದಿಸಲು ಸಹ ಹಣವಿರಲಿಲ್ಲ. ವಿಧಿಯ ದೈವಿಕ ತಿರುವುಗಳಲ್ಲಿ, ತಮೋತರಂ ಪಿಳ್ಳೈ (ಈ ಹಿಂದೆ ತನ್ನ ಹಕ್ಕುಸ್ವಾಮ್ಯವನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡಲು ಒತ್ತಡ ಹೇರಿದ ವ್ಯಕ್ತಿ) ಮಧ್ಯಪ್ರವೇಶಿಸಿ ಅವನಿಗೆ ಸಾಲದ ಮೇಲೆ ಸರಬರಾಜುಗಳನ್ನು ಪಡೆದರು; ಅವರು ಒಳ್ಳೆಯ ಸಮರಿಟನ್ ಆಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದರು!

Read this – History of Tirumala Venkateswara Temple

ಕೊನೆಗೂ ಮನ್ನಣೆ

೧೮೮೭ ರಲ್ಲಿ, ಉವೆಸಾ ಕೆಲವು ನೂರು ಪ್ರತಿಗಳ ಮೊದಲ ಆವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿದರು. ಅದು ಮರೆತುಹೋದ ಮೇರುಕೃತಿಯ ಬಹುತೇಕ ಪರಿಪೂರ್ಣ ಅನುವಾದವಾಗಿತ್ತು; ಅವರ ಟಿಪ್ಪಣಿ ಅದರ ಸಾಮಾಜಿಕ-ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ-ಐತಿಹಾಸಿಕ-ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಿತು. ಉವೆಸಾ ಎಲ್ಲಾ ಅಡೆತಡೆಗಳನ್ನು ನಿವಾರಿಸಿದ್ದರು – ಮತ್ತು ಅವರಿಗೆ ಕೇವಲ ೩೨ ವರ್ಷ!

ಆದರೆ ಅವರ ಕಷ್ಟಗಳು ಇನ್ನೂ ಮುಗಿದಿಲ್ಲ. ಅವರ ವಿದ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಪಾದ್ರಿ ಪ್ರತಿಭಟಿಸಿದರು: ‘ಹಿಂದೂ ಮಠದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಧಾರ್ಮಿಕ ಜೈನ ಪಠ್ಯವನ್ನು ಹೇಗೆ ಪ್ರಕಟಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ?’ ಎಂದು ಮುಖ್ಯ ಸನ್ಯಾಸಿ ಯುವೆಸಾ ಪ್ರಾಚೀನ ಕಲಾಕೃತಿಯನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸುವ ಮೂಲಕ ಮಠಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಗೌರವವನ್ನು ತಂದಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಹೇಳುವ ಮೂಲಕ ಅವರನ್ನು ಮೌನಗೊಳಿಸಿದರು. ಕೆಲವು ಅತಿ ಸಂಪ್ರದಾಯವಾದಿಗಳು ಕೃತಿಯಲ್ಲಿನ ಕಾಮಪ್ರಚೋದಕ ಭಾಗಗಳನ್ನು ಖಂಡಿಸಿದರು. ಮಹಾಕಾವ್ಯವು ಮಾನವ ಭಾವನೆಗಳ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ ಎಂದು ಯುವೆಸಾ ಶಾಂತವಾಗಿ ಉತ್ತರಿಸಿದರು; ನಿಜವಾದ ರಸಿಕನು ಸಾಲುಗಳ ಲೈಂಗಿಕತೆಯ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುವ ಬದಲು ಅವುಗಳ ಕಲಾತ್ಮಕ ಅರ್ಹತೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಾನೆ! ಅದು ಶುದ್ಧೀಕರಣದ ಕಾಲವಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಯುವೆಸಾ ಉದಾರವಾದಿಗಳ ಅಗಾಧ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಗಳಿಸಿದ್ದರು. 

ಹೀಗೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಅವರು, ಸಿಲಪ್ಪದಿಕಾರಂ ಮತ್ತು ಮಣಿಮೇಕಲೈ ಎಂಬ ಎರಡು ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಪ್ರಾಚೀನ ತಮಿಳರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುವ ಸಂಗಮ ಯುಗದ ಪುರಾಣನೂರು ಎಂಬ ತಮ್ಮ ಸಂಶೋಧನೆಯನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದರು . ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಅವರು ಸುಮಾರು 100 ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದರು, ಇದು ಯಾವುದೇ ಸಂಶೋಧಕರಿಗೆ ಗಮನಾರ್ಹ ಸಾಧನೆಯಾಗಿದೆ. ಅಂತಿಮ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯೆಂದರೆ ಅವರು ಗಳಿಸಿದ ವಿಶೇಷಣ – ‘ತಮಿಳ್ ತಾತ’ ಅಥವಾ ‘ತಮಿಳಿನ ಮಹಾ ವೃದ್ಧ’.

5 ಶ್ರೇಷ್ಠ ತಮಿಳು ಪ್ರಾಚೀನ ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳೆಂದರೆ ಸಿಲಪ್ಪದಿಕಾರಂ , ಮಣಿಮೇಕಲೈ , ಜೀವಕ ಚಿಂತಾಮಣಿ , ಕುಂಡಲಕೇಸಿ ಮತ್ತು ವಲಯಪತಿ . 

ಶೈವ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಹರಡಲು ತಿರುವಾಡುತುರೈ ಅಧೀನಂ (ಮಠ)ವನ್ನು 16 ^ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಯಿತು . ಇದು ಅನೇಕ ಶಿವ ದೇವಾಲಯಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಚೀನ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯದ ದೊಡ್ಡ ಗ್ರಂಥಾಲಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.