Beauty :
‘I want a baby,’ Aadab demanded one day, ‘and I want a baby now. I’m young and beautiful, and I’m married. I need a baby before I’m too old and past my prime.’
Her husband, Arinjay, sighed a deep sigh. ‘You can’t always get what you want,’ he said.
‘But I want it now!’ she screamed.
Eventually, Arinjay relented and the couple tried for a baby. For years they tried but nothing happened. Every day – morning, noon and night – they prayed to the gods. They also prayed to the local snake charmer, who was considered a holy man, influenced by the gods, but still there was no baby.
Aadab’s parents had chosen her husband for her because it was an accepted part of their culture and tradition. But Aadab had always been angry about their choice because Arinjay was much older. He wasn’t considered very good looking and he had a bad temper. He was one of nine children and always had to fight for any attention within the family. As a result, he had grown into a bitter and often very angry man.
But, after thirteen years of marriage, both Aadab and Arinjay became patient and calm and eventually the couple grew to love each other very much.
One day, quite suddenly, Aadab’s belly began to grow. The doctors were very surprised to announce that Aadab would give birth in only a few months’ time.
Carmen, The Farmer; Story that you wish to read
On the day the contractions started, the village women all rushed around to help. They fetched water and blankets and made sure Aadab was comfortable. But instead of tears and happiness at the birth, there was only confusion and fear. It wasn’t a beautiful baby that appeared from the young woman’s womb that day, but a snake! The snake was grey and green and scaly. It had a forked tongue and wild eyes.
Nobody spoke because they were all so frightened. But Aadab, who had learned kindness and gentleness over the years, took the snake into her arms and wrapped it in a warm blanket.
The Story Behind Ganesh Chaturthi
‘I learned this lesson many years ago,’ she told those gathered around her. ‘Beauty comes from within. There must be a reason for this to have happened. I will love this snake as I would any child.’
And so Aadab named the snake Nagas and proclaimed her to be very beautiful and precious. The people of the village were impressed by Aadab’s attitude and soon Nagas became very important to everybody. She was treated as sacred. The villagers all believed that she was blessed.
But outside the village, life was not so easy for Nagas. She was bullied and made to feel very bad. She had no friends and often spent her time alone.
Story of Shravan Month; ಶ್ರಾವಣ ಮಾಸ ಮಹತ್ವ ಮತ್ತು ಕಥೆ; ಶ್ರಾವಣ ಮಾಸ ಮತ್ತು ಶಿವ
When she was older, her parents decided that it was time she should marry. They searched everywhere for a husband but no one could be found. The boys and men from neighbouring villages fell about laughing when the wedding was suggested.
‘What do you take us for?’ they cried. ‘None of us will marry an ugly snake!’
Aadab and Arinjay searched high and low for a husband to marry their snake daughter, but eventually found a boy called Murali. Although he was eligible and prosperous, Murali had no wife because he hadn’t spoken a word since his parents had been killed by one of the fierce lions that roamed the area. So affected by the loss was Murali that he remained forever mute.
When Aadab and Arinjay suggested the marriage, the young boy simply nodded his head in agreement. He had been teased and bullied since he had lost the ability to speak and he understood what it was like to be alone and unloved. So a few months later, the mute boy was married to the snake.
Everyone watched and waited to see what would happen. Every day the boy smiled and gained confidence. Every day Nagas the snake coiled across his knees, or draped her long body around his neck. Nobody could quite understand why the odd couple always looked so happy and contented.
One night, some of the villagers gathered outside the window of the young couple’s home and what they saw amazed them all.
As night set in and the stars and moon filled the sky, the couple snuggled beside the fire. They embraced and suddenly there was a gentle tearing noise and the grey skin of the snake split open and fell away. A beautiful woman stepped out of the skin. That was when the young boy spoke aloud and smiled and held his wife in his arms. They laughed and talked all night and the villagers couldn’t believe their eyes.
But the next morning, as the sun rose slowly, the boy again lost his tongue, and the girl clambered back into her snake skin. It seemed that for just a few hours each night they were both free, no longer trapped by their bad luck.
The villagers all retired to their homes, but not before they told Aadab and Arinjay what they had seen.
‘It is true,’ they insisted, ‘you have a beautiful daughter and your son can speak!’
On the following night, both Aadab and Arinjay crept silently to the house of their son-in-law. When they heard Murali laughing and talking, they burst into the house to see for themselves. Nagas and Murali were both terrified that their magical spell would be broken by the intrusion, so that they would be forever be cast back into their respective roles of snake and mute boy.
But Aadab grabbed the mountain of skin that had been shed on the floor and tossed it into the fire where it hissed and crackled and burned to ash!
There was silence in the little room as the young couple waited for their inevitable fate. Then from outside the house, in the still night, the snake charmer began to play his flute which is called a pungi.
Nagas did not change back into a snake, and when he realised this, Murali cleared his throat and said, ‘You look beautiful, my wife.’
‘And you can speak even though my parents are here!’ exclaimed Nagas.
The young couple embraced and both Aadab and Arinjay cried with joy. A celebration was held that lasted for many days and people came from miles and miles around to see the beautiful, happy couple.
High up in the hills, the snake charmer smiled and transformed himself back into his usual form. There was a flash of light and then, amongst the flowers and plants of the forest, the Asiatic lion appeared and roared a mighty roar. The great lion settled in a shaded corner of the forest and hid his pungi beneath his large paws – and he knew then, that his debt had been settled.
ಸೌಂದರ್ಯ :
‘ನನಗೆ ಮಗು ಬೇಕು’ ಎಂದು ಆದಬ್ ಒಂದು ದಿನ ಬೇಡಿಕೊಂಡೆ, ‘ನನಗೆ ಈಗ ಮಗು ಬೇಕು. ನಾನು ಯುವ ಮತ್ತು ಸುಂದರ, ಮತ್ತು ನಾನು ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದೇನೆ. ನಾನು ತುಂಬಾ ವಯಸ್ಸಾಗುವ ಮೊದಲು ಮತ್ತು ನನ್ನ ವಯಸ್ಸನ್ನು ಮೀರುವ ಮೊದಲು ನನಗೆ ಮಗು ಬೇಕು.
ಅವಳ ಪತಿ ಅರಿಂಜಯ್ ಆಳವಾದ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟ. ‘ನಿಮಗೆ ಬೇಕಾದುದನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಪಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ’ ಎಂದು ಅವರು ಹೇಳಿದರು.
‘ಆದರೆ ನನಗೆ ಈಗ ಬೇಕು!’ ಎಂದು ಕಿರುಚಿದಳು.
ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಅರಿಂಜಯ್ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪಪಟ್ಟರು ಮತ್ತು ದಂಪತಿಗಳು ಮಗುವಿಗಾಗಿ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅವರು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು ಆದರೆ ಏನೂ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿದಿನ – ಬೆಳಿಗ್ಗೆ, ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಮತ್ತು ರಾತ್ರಿ – ಅವರು ದೇವರನ್ನು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿದರು. ಅವರು ಸ್ಥಳೀಯ ಹಾವಿನ ಮೋಡಿಗಾರನನ್ನು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿದರು, ಅವರು ದೇವರಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತರಾದ ಪವಿತ್ರ ವ್ಯಕ್ತಿ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟರು, ಆದರೆ ಇನ್ನೂ ಮಗು ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಆದಬ್ ಅವರ ಪೋಷಕರು ಅವಳ ಪತಿಯನ್ನು ಅವಳಿಗೆ ಆರಿಸಿಕೊಂಡರು ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಅವರ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಮತ್ತು ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಅಂಗವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಅರಿಂಜಯ್ ಹೆಚ್ಚು ವಯಸ್ಸಾದ ಕಾರಣ ಆದಬ್ ಅವರ ಆಯ್ಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಕೋಪಗೊಂಡಿದ್ದರು. ಅವನು ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆಯವನೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅವನು ಕೆಟ್ಟ ಸ್ವಭಾವವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದನು. ಅವರು ಒಂಬತ್ತು ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಾಗಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಕುಟುಂಬದೊಳಗೆ ಯಾವುದೇ ಗಮನಕ್ಕಾಗಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೋರಾಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಅವರು ಕಹಿ ಮತ್ತು ಆಗಾಗ್ಗೆ ತುಂಬಾ ಕೋಪಗೊಂಡ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆದರು.
ಆದರೆ, ಹದಿಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ದಾಂಪತ್ಯದ ನಂತರ, ಆದಬ್ ಮತ್ತು ಅರಿಂಜಯ್ ಇಬ್ಬರೂ ತಾಳ್ಮೆ ಮತ್ತು ಶಾಂತರಾದರು ಮತ್ತು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ದಂಪತಿಗಳು ಪರಸ್ಪರ ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಒಂದು ದಿನ, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ, ಆದಬ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ಬೆಳೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಆದಾಬ್ ಕೆಲವೇ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಜನ್ಮ ನೀಡುವುದಾಗಿ ಘೋಷಿಸಲು ವೈದ್ಯರು ತುಂಬಾ ಆಶ್ಚರ್ಯಚಕಿತರಾದರು.
ಸಂಕೋಚನಗಳು ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ದಿನ, ಹಳ್ಳಿಯ ಮಹಿಳೆಯರೆಲ್ಲರೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಧಾವಿಸಿದರು. ಅವರು ನೀರು ಮತ್ತು ಹೊದಿಕೆಗಳನ್ನು ತಂದರು ಮತ್ತು ಆದಬ್ ಆರಾಮವಾಗಿರುವುದನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಂಡರು. ಆದರೆ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣೀರು ಮತ್ತು ಸಂತೋಷದ ಬದಲು ಗೊಂದಲ ಮತ್ತು ಭಯ ಮಾತ್ರ ಇತ್ತು. ಆ ದಿನ ಯುವತಿಯ ಗರ್ಭದಿಂದ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಸುಂದರ ಮಗು ಅಲ್ಲ, ಹಾವು! ಹಾವು ಬೂದು ಮತ್ತು ಹಸಿರು ಮತ್ತು ಚಿಪ್ಪುಗಳುಳ್ಳದ್ದಾಗಿತ್ತು. ಅದು ಕವಲೊಡೆದ ನಾಲಿಗೆ ಮತ್ತು ಕಾಡು ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರೂ ತುಂಬಾ ಭಯಗೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಯಾರೂ ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ದಯೆ ಮತ್ತು ಸೌಮ್ಯತೆಯನ್ನು ಕಲಿತ ಆದಾಬ್, ಹಾವನ್ನು ತನ್ನ ತೋಳುಗಳಲ್ಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಕಂಬಳಿಯಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿದನು.
‘ನಾನು ಈ ಪಾಠವನ್ನು ಹಲವು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಕಲಿತೆ’ ಎಂದು ತನ್ನ ಸುತ್ತ ನೆರೆದಿದ್ದವರಿಗೆ ಹೇಳಿದಳು. ‘ಸೌಂದರ್ಯವು ಒಳಗಿನಿಂದ ಬರುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಲು ಕಾರಣವಿರಬೇಕು. ನಾನು ಈ ಹಾವನ್ನು ಯಾವುದೇ ಮಗುವಿನಂತೆ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ.
ಆದುದರಿಂದ ಆ ಹಾವಿಗೆ ನಾಗಾಸ್ ಎಂದು ಹೆಸರಿಟ್ಟನು ಮತ್ತು ಅವಳನ್ನು ತುಂಬಾ ಸುಂದರ ಮತ್ತು ಅಮೂಲ್ಯ ಎಂದು ಘೋಷಿಸಿದನು. ಗ್ರಾಮದ ಜನರು ಆದಬ್ನ ವರ್ತನೆಯಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತರಾದರು ಮತ್ತು ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ನಾಗಾಗಳು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯವಾದರು. ಅವಳನ್ನು ಪವಿತ್ರವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಯಿತು. ಆಕೆ ಆಶೀರ್ವಾದ ಪಡೆದಿದ್ದಾಳೆ ಎಂದು ಗ್ರಾಮಸ್ಥರೆಲ್ಲರೂ ನಂಬಿದ್ದರು.
ಆದರೆ ಹಳ್ಳಿಯ ಹೊರಗೆ ನಾಗಾಗಳಿಗೆ ಜೀವನ ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಬೆದರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಳು ಮತ್ತು ತುಂಬಾ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ಭಾವಿಸಿದಳು. ಅವಳು ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಹೊಂದಿರಲಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಆಗಾಗ್ಗೆ ತನ್ನ ಸಮಯವನ್ನು ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಅವಳು ದೊಡ್ಡವಳಾದಾಗ, ಅವಳ ಪೋಷಕರು ಅವಳಿಗೆ ಮದುವೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಗಂಡನಿಗಾಗಿ ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಹುಡುಕಾಡಿದರೂ ಪತ್ತೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಮದುವೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸಿದಾಗ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದ ಹಳ್ಳಿಗಳ ಹುಡುಗರು ಮತ್ತು ಪುರುಷರು ನಕ್ಕರು.
‘ನಮ್ಮನ್ನು ಯಾವುದಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತೀರಿ?’ ಎಂದು ಅಳುತ್ತಿದ್ದರು. ‘ನಾವು ಯಾರೂ ಕೊಳಕು ಹಾವನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ!’
ಆದಬ್ ಮತ್ತು ಅರಿಂಜಯ್ ತಮ್ಮ ಹಾವಿನ ಮಗಳನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಲು ಗಂಡನನ್ನು ಹುಡುಕಿದರು, ಆದರೆ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಮುರಳಿ ಎಂಬ ಹುಡುಗನನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡರು. ಅವನು ಅರ್ಹ ಮತ್ತು ಸಮೃದ್ಧನಾಗಿದ್ದರೂ, ಮುರಳಿಗೆ ಹೆಂಡತಿ ಇರಲಿಲ್ಲ ಏಕೆಂದರೆ ಅವನು ಆ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡಿದ ಉಗ್ರ ಸಿಂಹಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದರಿಂದ ಅವನ ಹೆತ್ತವರು ಕೊಂದ ನಂತರ ಅವನು ಒಂದು ಮಾತನ್ನೂ ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ. ಸೋತ ಮುರಳಿ ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಬಾಧಿತನಾದನೆಂದರೆ ಆತ ಸದಾ ಮೂಕನಾಗಿಯೇ ಇದ್ದ.
ಆದಬ್ ಮತ್ತು ಅರಿಂಜಯ್ ಮದುವೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸಿದಾಗ, ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಎಂದು ತಲೆಯಾಡಿಸಿದನು. ಅವನು ಮಾತನಾಡುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಅವನು ಕೀಟಲೆ ಮತ್ತು ಹಿಂಸೆಗೆ ಒಳಗಾಗಿದ್ದನು ಮತ್ತು ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿಸದಿರುವುದು ಏನೆಂದು ಅವನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡನು. ಹಾಗಾಗಿ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಮೂಕ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಹಾವಿಗೆ ಮದುವೆಯಾಯಿತು.
ಎಲ್ಲರೂ ನೋಡಿದರು ಮತ್ತು ಏನಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಪ್ರತಿದಿನ ಹುಡುಗ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಗಳಿಸಿದನು. ಪ್ರತಿದಿನ ನಾಗಾಸ್ ಹಾವು ಅವನ ಮೊಣಕಾಲುಗಳಿಗೆ ಅಡ್ಡಲಾಗಿ ಸುತ್ತುತ್ತದೆ ಅಥವಾ ಅವಳ ಉದ್ದನೆಯ ದೇಹವನ್ನು ಅವನ ಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ಸುತ್ತಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಬೆಸ ದಂಪತಿಗಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಮತ್ತು ಸಂತೃಪ್ತರಾಗಿ ಏಕೆ ಕಾಣುತ್ತಾರೆಂದು ಯಾರಿಗೂ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ.
ಒಂದು ರಾತ್ರಿ, ಕೆಲವು ಹಳ್ಳಿಗರು ಯುವ ದಂಪತಿಗಳ ಮನೆಯ ಕಿಟಕಿಯ ಹೊರಗೆ ಜಮಾಯಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಅವರು ಕಂಡದ್ದು ಅವರೆಲ್ಲರನ್ನು ಬೆರಗುಗೊಳಿಸಿತು.
ರಾತ್ರಿಯು ಪ್ರಾರಂಭವಾದಾಗ ಮತ್ತು ನಕ್ಷತ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಚಂದ್ರರು ಆಕಾಶವನ್ನು ತುಂಬಿದಾಗ, ದಂಪತಿಗಳು ಬೆಂಕಿಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದರು. ಅವರು ತಬ್ಬಿಕೊಂಡರು ಮತ್ತು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಮೃದುವಾದ ಹರಿದುಹೋಗುವ ಶಬ್ದವಿತ್ತು ಮತ್ತು ಹಾವಿನ ಬೂದು ಚರ್ಮವು ಸೀಳಿಕೊಂಡು ದೂರ ಬಿದ್ದಿತು. ಒಬ್ಬ ಸುಂದರ ಮಹಿಳೆ ಚರ್ಮದಿಂದ ಹೊರಬಂದಳು. ಆಗ ಆ ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗ ಜೋರಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ತನ್ನ ತೋಳುಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದನು. ಅವರು ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಗ್ರಾಮಸ್ಥರಿಗೆ ಅವರ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನಂಬಲಾಗಲಿಲ್ಲ.
ಆದರೆ ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ, ಸೂರ್ಯನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಉದಯಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಹುಡುಗ ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ನಾಲಿಗೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡನು, ಮತ್ತು ಹುಡುಗಿ ತನ್ನ ಹಾವಿನ ಚರ್ಮಕ್ಕೆ ಮರಳಿದಳು. ಪ್ರತಿ ರಾತ್ರಿ ಕೆಲವೇ ಗಂಟೆಗಳ ಕಾಲ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಸ್ವತಂತ್ರರಾಗಿದ್ದರು, ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಅವರ ದುರಾದೃಷ್ಟಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ.
ಗ್ರಾಮಸ್ಥರೆಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮ ಮನೆಗಳಿಗೆ ನಿವೃತ್ತರಾದರು, ಆದರೆ ಅವರು ಆದಬ್ ಮತ್ತು ಅರಿಂಜಯ್ಗೆ ತಾವು ಕಂಡದ್ದನ್ನು ಹೇಳುವ ಮೊದಲು ಅಲ್ಲ.
‘ನಿಜ, ನಿನಗೆ ಸುಂದರ ಮಗಳಿದ್ದಾಳೆ ಮತ್ತು ನಿನ್ನ ಮಗ ಮಾತನಾಡಬಲ್ಲ!’ ಎಂದು ಅವರು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು.
ಮರುದಿನ ರಾತ್ರಿ, ಆದಬ್ ಮತ್ತು ಅರಿಂಜಯ್ ಇಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ಅಳಿಯನ ಮನೆಗೆ ಮೌನವಾಗಿ ನುಸುಳಿದರು. ಮುರಳಿ ನಗುತ್ತಾ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ಕೇಳಿ ತಾವೇ ನೋಡಿ ಎಂದು ಮನೆಯೊಳಗೆ ನುಗ್ಗಿದರು. ನಾಗಾಸ್ ಮತ್ತು ಮುರಳಿ ಇಬ್ಬರೂ ಒಳನುಗ್ಗುವಿಕೆಯಿಂದ ತಮ್ಮ ಮಾಂತ್ರಿಕ ಮಾಟವು ಮುರಿದುಹೋಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಭಯಭೀತರಾಗಿದ್ದರು, ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಹಾವು ಮತ್ತು ಮೂಕ ಹುಡುಗನ ತಮ್ಮ ಪಾತ್ರಗಳಿಗೆ ಮರಳುತ್ತಾರೆ.
ಆದರೆ ಆದಾಬ್ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಉದುರಿದ ಚರ್ಮದ ಪರ್ವತವನ್ನು ಹಿಡಿದು ಅದನ್ನು ಬೆಂಕಿಯಲ್ಲಿ ಎಸೆದನು ಮತ್ತು ಅದು ಸಿಳ್ಳೆ ಹೊಡೆದು ಸುಟ್ಟು ಬೂದಿಯಾಯಿತು!
ಯುವ ದಂಪತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಅನಿವಾರ್ಯ ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಪುಟ್ಟ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಮೌನವಿತ್ತು. ನಂತರ ಮನೆಯ ಹೊರಗಿನಿಂದ, ನಿಶ್ಚಲ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ, ಹಾವು ಮೋಡಿ ಮಾಡುವವನು ತನ್ನ ಪುಂಗಿ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ತನ್ನ ಕೊಳಲನ್ನು ನುಡಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದನು.
ನಾಗಾಸ್ ಮತ್ತೆ ಹಾವಿನಂತೆ ಬದಲಾಗಲಿಲ್ಲ, ಮತ್ತು ಇದನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡ ಮುರಳಿ ತನ್ನ ಗಂಟಲನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿ, ‘ನೀವು ಸುಂದರವಾಗಿದ್ದೀರಿ, ನನ್ನ ಹೆಂಡತಿ,’ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು.
‘ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರು ಇಲ್ಲಿದ್ದರೂ ನೀನು ಮಾತನಾಡಬಲ್ಲೆ!’ ಎಂದು ನಾಗಾಸ್ ಉದ್ಗರಿಸಿದ.
ಯುವ ದಂಪತಿಗಳು ತಬ್ಬಿಕೊಂಡರು ಮತ್ತು ಆದಬ್ ಮತ್ತು ಅರಿಂಜಯ್ ಇಬ್ಬರೂ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಅಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಅನೇಕ ದಿನಗಳ ಕಾಲ ನಡೆದ ಆಚರಣೆಯನ್ನು ನಡೆಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಸುಂದರವಾದ, ಸಂತೋಷದ ದಂಪತಿಗಳನ್ನು ನೋಡಲು ಜನರು ಮೈಲಿ ಮತ್ತು ಮೈಲಿಗಳಿಂದ ಬಂದರು.
ಬೆಟ್ಟಗಳ ಮೇಲೆ, ಹಾವು ಮೋಡಿ ಮಾಡುವವನು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ತನ್ನ ಎಂದಿನ ರೂಪಕ್ಕೆ ಮರಳಿದನು. ಅಲ್ಲಿ ಬೆಳಕಿನ ಮಿಂಚು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿತು ಮತ್ತು ನಂತರ, ಕಾಡಿನ ಹೂವುಗಳು ಮತ್ತು ಸಸ್ಯಗಳ ನಡುವೆ, ಏಷ್ಯಾಟಿಕ್ ಸಿಂಹವು ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿತು ಮತ್ತು ಪ್ರಬಲವಾದ ಘರ್ಜನೆಯನ್ನು ಮಾಡಿತು. ದೊಡ್ಡ ಸಿಂಹವು ಕಾಡಿನ ಮಬ್ಬಾದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿತು ಮತ್ತು ತನ್ನ ದೊಡ್ಡ ಪಂಜಗಳ ಕೆಳಗೆ ತನ್ನ ಪುಂಗಿಯನ್ನು ಮರೆಮಾಡಿತು – ಮತ್ತು ಅವನ ಸಾಲವನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು.
