“The History of India’s Independence”

Over the course of history, India has faced several invasions. While most of the invaders made their intentions clear right from the word go, the British managed to bring India under their control through a business venture. It all started with the British East India Company, which started off as a mere joint-stock company, but slowly went about spreading its wings and influence, before the British government finally took control of the entire country.

The British company had landed in India in the early seventeenth century as traders but began interfering in Indian affairs around 1750s. After the battle of Plassey (1757), it began to transform from a trading company to a ruling force. As the British began to spread their tentacles over a large part of India, the exploitation of local resources and people began in full force. The British were concerned just about consolidating their rule and power.

The British rule had a damaging effect on the social, economic, cultural and political life of Indians, which gradually forced common masses and rulers to rise in revolt against the British rule. Several agrarians, tribal, and political rebellions broke out against the foreign rule, but it was the rebellion of 1857, which proved as a launch pad for all the subsequent struggles against the British rule.

The continuously increasing awareness, contact with the outside world, and the urge to free the motherland, gave rise to an organized movement by the end of the nineteenth century, which uprooted the 200-year-old British rule in 1947.

The History of British Colonialism in India 

After the fall of the Mughal Empire, the British gained the support of many local rulers by offering them help against their adversaries. Since the British were equipped with huge cannons and newer war technology their support proved helpful to many Indian rulers. In exchange for their support, the East India Company managed to set up trading centers in places like Madras, Calcutta and Bombay. The British gradually started to extend their fortification. When they were asked to stop their extension by Siraj-ud-daulah, the Nawab of Bengal, they defeated him in the Battle of Plassey (1757). This win against Siraj-ud-daulah played a crucial role in colonizing the whole of India.

Early Rebellions Against the British Rule

For their short-term benefit, many Indian rulers supported the British colonization in India, but many of them opposed the idea of foreign rule. This created a conflict between Indian rulers, which was further used by the British to their advantage. Among the early rebellion, South Indian rulers, such as Puli Thevar, Hyder Ali, Tipu Sultan, Pazhassi Raja, Rani Velu Nachiyar, Veerapandiya Kattabomman, Dheeran Chinnamalai, Maruthu Pandiyar, etc. revolted against the British and fought several wars and battles.

Many rulers like Hyder Ali and Dheeran Chinnamalai sought the help of Maratha rulers in their fight against the British.

Agitated by the ill-impact of the British rule on the social, cultural, tribal, and economic fabric of society, many individuals like Sidhu Murmu, Kanhu Murmu and Tilka Manjhi stood up against the British colonization.

While the British managed to defeat bigger ruler like Tipu Sultan via local alliances (supporting one ruler against the other), they did not have must difficulty in suppressing local agrarian and tribal rebellions. The British not only used better weapons, but they also resorted to devious tactics like the ‘divide and rule policy’ in to consolidate their rule and might.

Even though the British tried their best to suppress rebellions across India, these revolts would not stop as the British not only subjected people to a foreign rule but also exploited people economically.

The Revolt of 1857

Often referred to as the ‘First War of Indian Independence,’ the revolt of 1857 was the result of a series of incidents, but the immediate reason for the revolt was the issue of ‘greased cartridges.’ The East India Company mistreated the Indian soldiers and discriminated between the Indian and the European soldiers. While the soldiers knew that the British were using factors like religion and caste against them, the news of the newly introduced Enfield P-53 rifles using cartridges made out of fat extracted from beef and pork sparked a widespread rebellion against the British. Since the soldiers had to bite the cartridge in order to load the rifle, it did not go down well with the Hindu and Muslim soldiers as it hurt their religious belief. Since consuming beef and pork is against the religious beliefs of Hindus and Muslims respectively, the allegation convinced Indian soldiers that the British were trying to convert them into Christians.

This, along with many other factors, played a crucial role in the revolt of the soldiers. Many Indian rulers from different states followed suit and locked horns with the British. At the end of it all, at least 800,000 people, including many civilians, were killed. As a result of the rebellion, the British government took control of the administration of India from the East India Company.

Organized Movements

The revolt of 1857 was the first large-scale rebellion against the British rule, and inspired the future generation to fight for the independence of the motherland. Slowly and gradually many organizations were formed that started to demand for some sort of self-governance and rights for Indians.

In 1867, Dadabhai Naoroji founded the East India Association, while Surendranath Banerjee came up with the Indian National Association in 1876.

With more and more people coming up with the demand for more rights, several prominent people came forward and decided to form a platform that will demand for self rights and self governance. It led to the formation of the Indian National Congress in 1885.

Since the British failed to grant even the moderate demands set by the Congress, many Indians started questioning the moderate leaders of the Congress, and advocated more radical approach in dealing with the British, which gave rise to several revolutionary organizations that advocated use of force and violence.

Works done by socio-religious groups like Brahmo Samaj and Arya Samaj played a crucial role in creating awareness among Indians. The works of reformers like Swami Vivekananda, Rabindranath Tagore, V. O. Chidambaram Pillai and Subramanya Bharathy evoked a sense of nationalism among Indians.

Ganesh Chaturthi Songs 2024 : Devotional songs and here are the lyrics.

The Rise of Nationalism

Radical leaders like Bal Gangadhar Tilak straightway pushed for self-rule for Indians. Tilak was also saddened by the fact that the education system of the British government did not portray India’s history and culture in a positive light. He advocated complete freedom (Swaraj) and managed to inspire many Indians with his famous slogan, “Swaraj is my birthright and I shall have it.” He was joined by other like-minded leaders like Bipin Chandra Pal and Lala Lajpat Rai. The trio together came to be known as ‘Lal-Bal-Pal,’ but they were expelled from the Congress for advocating violence and disorder. However, they had done enough to instill nationalism into the minds of thousands of Indians.

The Partition of Bengal

Since pre-independent Bengal was as big as France in terms of its geography, the then Viceroy and Governor-General, Lord Curzon, ordered the partition of Bengal in 1905. He argued that the partition would lead to a better administration and ease the rising conflict between the Hindus and the Muslims.

The Indian nationalists, however, believed that the move was an attempt to slow down the momentum gathered by the recent nationalist movements. They also believed that Lord Curzon was employing the divide and rule policy to create a rift between Hindus and Muslims. This led to a large-scale protest against the British rule, including boycotting British products and publications of several rebellious newspapers and articles. The government was eventually forced to reunite Bengal in 1911. But a new partition, based on the languages spoken, was created soon after. The partition of Bengal left an indelible mark on the people and political scenario of Bengal.

The Rise of the Muslim League

In 1886, Syed Ahmed Khan, an Islamic reformist and philosopher, founded the All India Muhammadan Educational Conference. The conference was set-up in an attempt to provide quality education to Indian Muslims. The conference organized annual meetings to discuss various methods to improve the quality of education, among other things. In 1906, during the 20th session of the conference, the members decided to set up a political party called the ‘All India Muslim League.’ After the creation of the All India Muslim League, the party strived towards achieving equal civil rights for the Muslim population in India. Slowly and gradually, the Muslim league started to propagate the theory that the Indian National Congress was a pro-Hindu outfit, and that the political party was incapable of ensuring equal rights for the Muslim community in India. This belief found many takers, and slowly and gradually more and more Muslim leaders started contemplating the idea of creating another political entity where Muslims would form the majority.

National Movement & the First World War

The national movement started picking-up at the end of the nineteenth century and by the turn of the new century it had gathered a critical mass, which would propel it further in the coming years. More and more people were joining hands with nationalist leaders and the Congress to raise the demand of self-rule. Led by leaders like Lala Lajpat Rai, Bal Gangadhar Tilak, Bipin Chandra Pal and V. O. Chidambaram Pillai, more and more commoners began to protest against the British government.

Though the Indian National Congress was still advocating the importance of the British rule, people had begun to participate in mass movements, which inspired others as well. Meanwhile, just before the beginning of the First World War, the British government had promised special benefits to India in return for their support during the First World War. As many as 1.3 million Indian soldiers were sent to places like the Middle East, Europe and Africa to fight for the British in the First World War. Also, many individual rulers of different princely states supported the British by sending large supplies of money, food and ammunition.

Max teaser: Kichcha Sudeep slays baddies in style for his comeback film; fans call it ‘mass’.

The Arrival of Mahatma Gandhi

Gandhi had mastered the methods of civil disobedience through non-violent means in South Africa, where he worked as a barrister. In 1914, many political prisoners were freed by General Jan Smuts, thanks to Gandhi’s non-violent protests. Impressed by his methods, a prominent leader of the Indian National Congress Gopal Krishna Gokhale requested Gandhi to return to India and join the national movement. Upon his arrival, Gandhi joined the Indian National Congress and accepted Gopal Krishna Gokhale as his mentor. He then went on to establish Satyagraha ashram and led a Satyagraha campaign in 1917. For the next three years, Gandhiji led many non-violent protests that included Satyagraha and fasting. The Kheda Satyagraha and the Champaran satyagraha were some of the early movements where he applied the concept of Satygraha to fight for the rights of farmers and other peasants.

The Non-Cooperation Movement

In 1919, Brigadier-General Reginald Dyer ordered to shoot at a peaceful gathering of men, women and children in Jallianwala Bagh, who had gathered to celebrate Baisakhi and to condemn the arrest of Dr. Saifuddin Kitchlew and Satya Pal. This inhuman act of the British sent shockwaves across India, and received strong criticism and protests all over India. Mahatma Gandhi too denounced this cowardly behavior and strongly condemned it.

The national movement was slowly building-up and the Jallianwalah Bagh incident played an important role in the start of the ‘Non-cooperation Movement.’ It was the first big Satyagraha movement under Gandhi’s leadership. He requested the support of other political and religious leaders and gave a call to Indians to stop using British products.

Gandhiji advocated the use of Khadi over British textiles. He also asked government servants to quit their jobs, and return the British titles and honors. Many Indians refused to pay taxes and many teachers and lawyers gave up their respective profession. The non-co-operation movement became a huge success throughout India until it was called off by Gandhiji in the wake of the Chauri Chaura incident, in which three civilians and 22 policemen were killed.

The Non-cooperation movement had seen an unprecedented and large-scale participation from the people of all regions and status. The entire country was transformed into a different zone and the protests were largely successful, but the unfortunate incident at Chauri Chaura forced Gandhi to call the movement off. He said that people were still not ready for mass-movements of this nature.

The decision to call-off the non-cooperation movement left many disappointed and was criticized by several leaders.

Revolutionary Movement & its Role in Freedom Movement

While the Indian National Congress, led by leaders like Gopal Krishna Gokhale and Mahatma Gandhi, advocated civil disobedience and non-violent protests, many firebrand leaders believed in overthrowing the British with the use of force. The revolutionary movement had begun as early as the late 1750s, but it was during the Partition of Bengal that it began to take shape. Under the leadership of Barin Ghosh, many revolutionaries began to collect arms and explosives. They even started manufacturing bombs and some were even sent to foreign countries to acquire knowledge about bomb-making and other military training.

By 1924, Hindustan Republican Association (HRA) was formed and firebrand revolutionaries like Chandrashekhar Azad, Bhagat Singh, Ashfaqullah Khan, Ramprasad Bismil, Shivaram Rajguru, Surya Sen, etc. began to involve themselves in various revolutionary activities. Some of the famous revolutionary activities include Alipore bomb conspiracy, Chittagong armoury raid, Kakori train robbery, Delhi-Lahore conspiracy case, etc.

Azand Hind Fauz

Subhas Chandra Bose quit the Indian National Congress and travelled to many countries to seek help for India’s independence. Bose wanted to raise an Indian army to fight against the British. Based on Hitler’s advice, he went to Japan and formed the Indian National Army (Azad Hind Government). During the Second World War, the Indian National Army managed to capture Andaman and Nicobar Islands with the help of the Japanese army. However, the setback to Japan in the Second World War impacted the prospects of the INA as well and it’s march was blocked on the Border and many soldiers and officers were arrested.

Quit India Movement

As the World War II progressed, Mahatma Gandhi intensified his protests for the complete independence of India. He drafted a resolution calling for the British to Quit India. The ‘Quit India Movement’ or the ‘Bharat Chhodo Andolan’ was the most aggressive movement launched by the Indian National Congress. Gandhi was arrested on 9th August 1942, and was held for two years at the Aga Khan Palace in Pune. The Quit India Movement came to an end by the end of 1943, when the British gave hints that complete power would be transferred to the people of India. Gandhi called off the movement which resulted in the release of 100,000 political prisoners.

Partition & Independence of India

Though prominent leaders like Mahatma Gandhi and Jawaharlal Nehru were not willing to accept the formula of partition based on religion, but communal clashes between religious groups hastened the creation of Pakistan. The independence cum partition proposal offered by the British Cabinet Mission in 1946 was accepted by the Congress. Sardar Patel convinced Gandhi that it was the only way to avoid civil war and the Mahatma reluctantly gave his consent. The British Parliament passed the famous Indian Independence Act 1947, and on August 14, Pakistan was declared a free nation. Few minutes later at 12:02 am, India became a democratic nation, much to the joy and relief of the entire Indian subcontinent.

After India’s independence, Gandhiji focused on peace and unity among the Hindus and Muslims. He began a fast-unto-death in Delhi, asking for all communal violence to be stopped and the payment of Rs. 55 crores, as per the Partition Council agreement, to be made to Pakistan. Ultimately, all political leaders conceded to his wishes.

The Constituent Assembly was given the responsibility of creating the constitution. Headed by Dr. B.R. Ambedkar, the constitution was adopted on 26 November 1949. On 26 January 1950, the Constitution of India came into effect.

ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಇತಿಹಾಸ :

ಇತಿಹಾಸದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಭಾರತವು ಹಲವಾರು ಆಕ್ರಮಣಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿದೆ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಆಕ್ರಮಣಕಾರರು ತಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶಗಳನ್ನು ಪದದಿಂದಲೇ ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಿದರೆ, ಬ್ರಿಟಿಷರು ವ್ಯಾಪಾರದ ಮೂಲಕ ಭಾರತವನ್ನು ತಮ್ಮ ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕೆ ತರಲು ಯಶಸ್ವಿಯಾದರು. ಇದು ಎಲ್ಲಾ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಈಸ್ಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಕಂಪನಿಯೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು, ಇದು ಕೇವಲ ಜಂಟಿ-ಸ್ಟಾಕ್ ಕಂಪನಿಯಾಗಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು, ಆದರೆ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರವು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಇಡೀ ದೇಶವನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮೊದಲು ನಿಧಾನವಾಗಿ ತನ್ನ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಪ್ರಭಾವವನ್ನು ಹರಡುತ್ತಾ ಸಾಗಿತು.
ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಕಂಪನಿಯು ಹದಿನೇಳನೇ ಶತಮಾನದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಾರಿಗಳಾಗಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದಿಳಿದಿತ್ತು, ಆದರೆ 1750 ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ಭಾರತೀಯ ವ್ಯವಹಾರಗಳಲ್ಲಿ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪ ಮಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಪ್ಲಾಸಿ ಯುದ್ಧದ ನಂತರ (1757), ಇದು ವ್ಯಾಪಾರ ಕಂಪನಿಯಿಂದ ಆಡಳಿತ ಶಕ್ತಿಯಾಗಿ ರೂಪಾಂತರಗೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಬ್ರಿಟಿಷರು ಭಾರತದ ಬಹುಭಾಗದ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮ ಗ್ರಹಣಾಂಗಗಳನ್ನು ಹರಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದಾಗ, ಸ್ಥಳೀಯ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳು ಮತ್ತು ಜನರ ಶೋಷಣೆಯು ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಬ್ರಿಟಿಷರು ತಮ್ಮ ಆಳ್ವಿಕೆ ಮತ್ತು ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಕ್ರೋಢೀಕರಿಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸಿದ್ದರು.
ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯು ಭಾರತೀಯರ ಸಾಮಾಜಿಕ, ಆರ್ಥಿಕ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಜೀವನದ ಮೇಲೆ ಹಾನಿಕಾರಕ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ಬೀರಿತು, ಇದು ಕ್ರಮೇಣ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರು ಮತ್ತು ಆಡಳಿತಗಾರರನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ವಿರುದ್ಧ ದಂಗೆ ಏಳುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ವಿದೇಶಿ ಆಡಳಿತದ ವಿರುದ್ಧ ಹಲವಾರು ಕೃಷಿ, ಬುಡಕಟ್ಟು ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ದಂಗೆಗಳು ಭುಗಿಲೆದ್ದವು, ಆದರೆ ಇದು 1857 ರ ದಂಗೆಯಾಗಿದ್ದು, ಇದು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ವಿರುದ್ಧದ ಎಲ್ಲಾ ನಂತರದ ಹೋರಾಟಗಳಿಗೆ ಉಡಾವಣಾ ವೇದಿಕೆಯಾಗಿ ಸಾಬೀತಾಯಿತು.
ನಿರಂತರವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಅರಿವು, ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದ ಸಂಪರ್ಕ ಮತ್ತು ತಾಯ್ನಾಡನ್ನು ಮುಕ್ತಗೊಳಿಸುವ ಉತ್ಸಾಹವು ಹತ್ತೊಂಬತ್ತನೇ ಶತಮಾನದ ಅಂತ್ಯದ ವೇಳೆಗೆ ಸಂಘಟಿತ ಚಳುವಳಿಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿತು, ಇದು 1947 ರಲ್ಲಿ 200 ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ಹಳೆಯದಾದ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯನ್ನು ಬೇರುಸಹಿತ ಕಿತ್ತುಹಾಕಿತು.

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿಯ ಇತಿಹಾಸ
ಮೊಘಲ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಪತನದ ನಂತರ, ಬ್ರಿಟಿಷರು ತಮ್ಮ ವಿರೋಧಿಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಸಹಾಯ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಅನೇಕ ಸ್ಥಳೀಯ ಆಡಳಿತಗಾರರ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಪಡೆದರು. ಬ್ರಿಟಿಷರು ಬೃಹತ್ ಫಿರಂಗಿಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಹೊಸದನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರಿಂದಯುದ್ಧ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನವು ಅವರ ಬೆಂಬಲವು ಅನೇಕ ಭಾರತೀಯ ಆಡಳಿತಗಾರರಿಗೆ ಸಹಾಯಕವಾಯಿತು. ಅವರ ಬೆಂಬಲಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ, ಈಸ್ಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಕಂಪನಿಯು ಮದ್ರಾಸ್, ಕಲ್ಕತ್ತಾ ಮತ್ತು ಬಾಂಬೆಯಂತಹ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಾರ ಕೇಂದ್ರಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಯಿತು. ಬ್ರಿಟಿಷರು ಕ್ರಮೇಣ ತಮ್ಮ ಕೋಟೆಯನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಬಂಗಾಳದ ನವಾಬನಾದ ಸಿರಾಜ್-ಉದ್-ದೌಲಾ ಅವರ ವಿಸ್ತರಣೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಅವರನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗ, ಅವರು ಪ್ಲಾಸಿ ಕದನದಲ್ಲಿ (1757) ಅವರನ್ನು ಸೋಲಿಸಿದರು. ಸಿರಾಜ್-ಉದ್-ದೌಲಾ ವಿರುದ್ಧದ ಈ ಗೆಲುವು ಇಡೀ ಭಾರತವನ್ನು ವಸಾಹತುವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸಿತು.
ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಆರಂಭಿಕ ದಂಗೆಗಳು
ಅವರ ಅಲ್ಪಾವಧಿಯ ಪ್ರಯೋಜನಕ್ಕಾಗಿ, ಅನೇಕ ಭಾರತೀಯ ಆಡಳಿತಗಾರರು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು, ಆದರೆ ಅವರಲ್ಲಿ ಅನೇಕರು ವಿದೇಶಿ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದರು. ಇದು ಭಾರತೀಯ ಆಡಳಿತಗಾರರ ನಡುವೆ ಸಂಘರ್ಷವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿತು, ಇದನ್ನು ಬ್ರಿಟಿಷರು ತಮ್ಮ ಅನುಕೂಲಕ್ಕೆ ಬಳಸಿಕೊಂಡರು. ಆರಂಭಿಕ ದಂಗೆಯಲ್ಲಿ, ಪುಲಿ ತೇವರ್, ಹೈದರ್ ಅಲಿ, ಟಿಪ್ಪು ಸುಲ್ತಾನ್, ಪಜಸ್ಸಿ ರಾಜ, ರಾಣಿ ವೇಲು ನಾಚಿಯಾರ್, ವೀರಪಾಂಡಿಯ ಕಟ್ಟಬೊಮ್ಮನ್, ಧೀರನ್ ಚಿನ್ನಮಲೈ, ಮರುತು ಪಾಂಡಿಯಾರ್ ಮುಂತಾದ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಆಡಳಿತಗಾರರು ಬ್ರಿಟಿಷರ ವಿರುದ್ಧ ದಂಗೆ ಎದ್ದರು ಮತ್ತು ಹಲವಾರು ಯುದ್ಧಗಳು ಮತ್ತು ಯುದ್ಧಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿದರು.
ಹೈದರ್ ಅಲಿ ಮತ್ತು ಧೀರನ್ ಚಿನ್ನಮಲೈ ಮುಂತಾದ ಅನೇಕ ಆಡಳಿತಗಾರರು ಬ್ರಿಟಿಷರ ವಿರುದ್ಧದ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಮರಾಠ ಅರಸರ ಸಹಾಯವನ್ನು ಕೋರಿದರು.
ಸಮಾಜದ ಸಾಮಾಜಿಕ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ, ಬುಡಕಟ್ಟು ಮತ್ತು ಆರ್ಥಿಕ ರಚನೆಯ ಮೇಲೆ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮದಿಂದ ಕ್ಷೋಭೆಗೊಳಗಾದ ಸಿಧು ಮುರ್ಮು, ಕನ್ಹು ಮುರ್ಮು ಮತ್ತು ತಿಲ್ಕಾ ಮಾಂಝಿ ಅವರಂತಹ ಅನೇಕ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ವಿರುದ್ಧ ನಿಂತರು.
ಬ್ರಿಟಿಷರು ಟಿಪ್ಪು ಸುಲ್ತಾನ್‌ನಂತಹ ದೊಡ್ಡ ಆಡಳಿತಗಾರನನ್ನು ಸ್ಥಳೀಯ ಮೈತ್ರಿಗಳ ಮೂಲಕ ಸೋಲಿಸುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾದರು (ಒಬ್ಬ ಆಡಳಿತಗಾರನನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ವಿರುದ್ಧ ಬೆಂಬಲಿಸುವುದು), ಸ್ಥಳೀಯ ಕೃಷಿ ಮತ್ತು ಬುಡಕಟ್ಟು ದಂಗೆಗಳನ್ನು ನಿಗ್ರಹಿಸಲು ಅವರಿಗೆ ಕಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಬ್ರಿಟಿಷರು ಕೇವಲ ಉತ್ತಮ ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅವರು ತಮ್ಮ ಆಳ್ವಿಕೆ ಮತ್ತು ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಕ್ರೋಢೀಕರಿಸಲು ‘ಒಡೆದು ಆಳುವ ನೀತಿ’ಯಂತಹ ವಂಚಕ ತಂತ್ರಗಳನ್ನು ಸಹ ಆಶ್ರಯಿಸಿದರು.
ಬ್ರಿಟಿಷರು ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ದಂಗೆಗಳನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಲು ತಮ್ಮ ಕೈಲಾದಷ್ಟು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ, ಬ್ರಿಟಿಷರು ಜನರನ್ನು ವಿದೇಶಿ ಆಡಳಿತಕ್ಕೆ ಒಳಪಡಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೆ ಜನರನ್ನು ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಶೋಷಿಸಿದ ಕಾರಣ ಈ ದಂಗೆಗಳು ನಿಲ್ಲಲಿಲ್ಲ.
1857 ರ ದಂಗೆ
1857 ರ ದಂಗೆಯನ್ನು ‘ಭಾರತದ ಮೊದಲ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಂಗ್ರಾಮ’ ಎಂದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ದಂಗೆಗೆ ತಕ್ಷಣದ ಕಾರಣವೆಂದರೆ ‘ಗ್ರೀಸ್ ಮಾಡಿದ ಕಾರ್ಟ್ರಿಡ್ಜ್‌ಗಳು.’ ಈಸ್ಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಕಂಪನಿಯು ಭಾರತೀಯ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ನಡೆಸಿಕೊಂಡಿತು ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಮತ್ತು ಯುರೋಪಿಯನ್ ಸೈನಿಕರ ನಡುವೆ ತಾರತಮ್ಯ. ಬ್ರಿಟಿಷರು ತಮ್ಮ ವಿರುದ್ಧ ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ಜಾತಿಯಂತಹ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದು ಸೈನಿಕರಿಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ದರೂ, ಹೊಸದಾಗಿ ಪರಿಚಯಿಸಲಾದ ಎನ್‌ಫೀಲ್ಡ್ ಪಿ-53 ರೈಫಲ್‌ಗಳನ್ನು ಗೋಮಾಂಸ ಮತ್ತು ಹಂದಿಮಾಂಸದಿಂದ ತೆಗೆದ ಕೊಬ್ಬಿನಿಂದ ತಯಾರಿಸಿದ ಕಾರ್ಟ್ರಿಡ್ಜ್‌ಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಬ್ರಿಟಿಷರ ವಿರುದ್ಧ ವ್ಯಾಪಕ ದಂಗೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕಿತು. ರೈಫಲ್ ಅನ್ನು ಲೋಡ್ ಮಾಡಲು ಸೈನಿಕರು ಕಾರ್ಟ್ರಿಡ್ಜ್ ಅನ್ನು ಕಚ್ಚಬೇಕಾಗಿರುವುದರಿಂದ, ಹಿಂದೂ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ಸೈನಿಕರ ಧಾರ್ಮಿಕ ನಂಬಿಕೆಗೆ ಇದು ಘಾಸಿಗೊಳಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಅದು ಸರಿ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ. ಗೋಮಾಂಸ ಮತ್ತು ಹಂದಿಮಾಂಸ ಸೇವನೆಯು ಕ್ರಮವಾಗಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರ ಧಾರ್ಮಿಕ ನಂಬಿಕೆಗಳಿಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿರುವುದರಿಂದ, ಬ್ರಿಟಿಷರು ಅವರನ್ನು ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರನ್ನಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಆರೋಪ ಭಾರತೀಯ ಸೈನಿಕರಿಗೆ ಮನವರಿಕೆಯಾಯಿತು.
ಇದು ಇತರ ಹಲವು ಅಂಶಗಳೊಂದಿಗೆ ಸೈನಿಕರ ದಂಗೆಯಲ್ಲಿ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸಿತು. ವಿವಿಧ ರಾಜ್ಯಗಳ ಅನೇಕ ಭಾರತೀಯ ಆಡಳಿತಗಾರರು ಇದನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಬ್ರಿಟಿಷರೊಂದಿಗೆ ಕೊಂಬುಗಳನ್ನು ಲಾಕ್ ಮಾಡಿದರು. ಇದರ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ, ಅನೇಕ ನಾಗರಿಕರು ಸೇರಿದಂತೆ ಕನಿಷ್ಠ 800,000 ಜನರು ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಟ್ಟರು. ದಂಗೆಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರವು ಈಸ್ಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಕಂಪನಿಯಿಂದ ಭಾರತದ ಆಡಳಿತವನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿತು.

ಸಂಘಟಿತ ಚಳುವಳಿಗಳು
1857 ರ ದಂಗೆಯು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ವಿರುದ್ಧದ ಮೊದಲ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ದಂಗೆಯಾಗಿದ್ದು, ಭವಿಷ್ಯದ ಪೀಳಿಗೆಯನ್ನು ಮಾತೃಭೂಮಿಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಡಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿತು. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮತ್ತು ಕ್ರಮೇಣ ಅನೇಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ರೂಪುಗೊಂಡವು, ಅದು ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಕೆಲವು ರೀತಿಯ ಸ್ವ-ಆಡಳಿತ ಮತ್ತು ಹಕ್ಕುಗಳಿಗಾಗಿ ಬೇಡಿಕೆಯಿಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು.
1867 ರಲ್ಲಿ, ದಾದಾಭಾಯಿ ನೌರೋಜಿ ಈಸ್ಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಅಸೋಸಿಯೇಷನ್ ​​ಅನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು, ಆದರೆ ಸುರೇಂದ್ರನಾಥ್ ಬ್ಯಾನರ್ಜಿ 1876 ರಲ್ಲಿ ಇಂಡಿಯನ್ ನ್ಯಾಷನಲ್ ಅಸೋಸಿಯೇಷನ್ನೊಂದಿಗೆ ಬಂದರು.
ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಜನರು ಹೆಚ್ಚಿನ ಹಕ್ಕುಗಳ ಬೇಡಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಬರುತ್ತಿರುವಾಗ, ಹಲವಾರು ಪ್ರಮುಖರು ಮುಂದೆ ಬಂದರು ಮತ್ತು ಸ್ವಯಂ ಹಕ್ಕುಗಳು ಮತ್ತು ಸ್ವಯಂ ಆಡಳಿತಕ್ಕಾಗಿ ಒತ್ತಾಯಿಸುವ ವೇದಿಕೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ಇದು 1885 ರಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ರಚನೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು.
ಬ್ರಿಟಿಷರು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಮಧ್ಯಮ ಬೇಡಿಕೆಗಳನ್ನು ಸಹ ನೀಡಲು ವಿಫಲವಾದ ಕಾರಣ, ಅನೇಕ ಭಾರತೀಯರು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಮಧ್ಯಮ ನಾಯಕರನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಬ್ರಿಟಿಷರೊಂದಿಗೆ ವ್ಯವಹರಿಸುವಾಗ ಹೆಚ್ಚು ಆಮೂಲಾಗ್ರ ವಿಧಾನವನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು, ಇದು ಬಲದ ಬಳಕೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ಹಲವಾರು ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಸಂಘಟನೆಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಹಿಂಸೆ.
ಬ್ರಹ್ಮ ಸಮಾಜ ಮತ್ತು ಆರ್ಯ ಸಮಾಜದಂತಹ ಸಾಮಾಜಿಕ-ಧಾರ್ಮಿಕ ಗುಂಪುಗಳು ಮಾಡಿದ ಕೆಲಸಗಳು ಭಾರತೀಯರಲ್ಲಿ ಜಾಗೃತಿ ಮೂಡಿಸುವಲ್ಲಿ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸಿವೆ. ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ, ರವೀಂದ್ರನಾಥ ಟ್ಯಾಗೋರ್, ವಿ.ಓ.ಚಿದಂಬರಂ ಪಿಳ್ಳೈ ಮತ್ತು ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ಭಾರತಿಯಂತಹ ಸುಧಾರಕರ ಕೃತಿಗಳು ಭಾರತೀಯರಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸಿದವು.
ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಉದಯ
ಬಾಲಗಂಗಾಧರ ತಿಲಕ್ ಅವರಂತಹ ಮೂಲಭೂತ ನಾಯಕರು ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಸ್ವರಾಜ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ನೇರವಾಗಿ ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರು. ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರದ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಭಾರತದ ಇತಿಹಾಸ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಸಕಾರಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸದಿರುವ ಬಗ್ಗೆ ತಿಲಕ್ ಬೇಸರಗೊಂಡರು. ಅವರು ಸಂಪೂರ್ಣ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು (ಸ್ವರಾಜ್ಯ) ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು ಮತ್ತು “ಸ್ವರಾಜ್ಯ ನನ್ನ ಜನ್ಮಸಿದ್ಧ ಹಕ್ಕು ಮತ್ತು ನಾನು ಅದನ್ನು ಹೊಂದುತ್ತೇನೆ” ಎಂಬ ಅವರ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಘೋಷಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಅನೇಕ ಭಾರತೀಯರನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾದರು. ಬಿಪಿನ್ ಚಂದ್ರ ಪಾಲ್ ಮತ್ತು ಲಾಲಾ ಲಜಪತ್ ರಾಯ್ ಅವರಂತಹ ಸಮಾನ ಮನಸ್ಕ ನಾಯಕರು ಅವರೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿಕೊಂಡರು. ಈ ಮೂವರು ಒಟ್ಟಾಗಿ ‘ಲಾಲ್-ಬಾಲ್-ಪಾಲ್’ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಟ್ಟರು, ಆದರೆ ಹಿಂಸಾಚಾರ ಮತ್ತು ಅವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನಿಂದ ಹೊರಹಾಕಲಾಯಿತು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಅವರು ಸಾವಿರಾರು ಭಾರತೀಯರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯನ್ನು ತುಂಬಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ.
ಬಂಗಾಳದ ವಿಭಜನೆ
ಸ್ವತಂತ್ರ ಪೂರ್ವ ಬಂಗಾಳವು ಅದರ ಭೌಗೋಳಿಕತೆಯ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಫ್ರಾನ್ಸ್‌ನಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾಗಿದೆ, ಆಗಿನ ವೈಸ್‌ರಾಯ್ ಮತ್ತು ಗವರ್ನರ್ ಜನರಲ್ ಲಾರ್ಡ್ ಕರ್ಜನ್ 1905 ರಲ್ಲಿ ಬಂಗಾಳದ ವಿಭಜನೆಗೆ ಆದೇಶಿಸಿದರು. ವಿಭಜನೆಯು ಉತ್ತಮ ಆಡಳಿತಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಏರಿಕೆಯನ್ನು ಸರಾಗಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಅವರು ವಾದಿಸಿದರು. ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರ ನಡುವಿನ ಸಂಘರ್ಷ.
ಆದಾಗ್ಯೂ, ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತಾವಾದಿಗಳು, ಈ ಕ್ರಮವು ಇತ್ತೀಚಿನ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತಾವಾದಿ ಚಳುವಳಿಗಳಿಂದ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ ಆವೇಗವನ್ನು ನಿಧಾನಗೊಳಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿದೆ ಎಂದು ನಂಬಿದ್ದರು. ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರ ನಡುವೆ ಬಿರುಕು ಮೂಡಿಸಲು ಲಾರ್ಡ್ ಕರ್ಜನ್ ಒಡೆದು ಆಳುವ ನೀತಿಯನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಅವರು ನಂಬಿದ್ದರು. ಇದು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಡಳಿತದ ವಿರುದ್ಧ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಉತ್ಪನ್ನಗಳು ಮತ್ತು ಹಲವಾರು ಬಂಡಾಯ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಮತ್ತು ಲೇಖನಗಳ ಪ್ರಕಟಣೆಗಳನ್ನು ಬಹಿಷ್ಕರಿಸುವುದು ಸೇರಿದಂತೆ. ಸರ್ಕಾರವು ಅಂತಿಮವಾಗಿ 1911 ರಲ್ಲಿ ಬಂಗಾಳವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಒಗ್ಗೂಡಿಸಲು ಒತ್ತಾಯಿಸಲಾಯಿತು. ಆದರೆ ಮಾತನಾಡುವ ಭಾಷೆಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಹೊಸ ವಿಭಜನೆಯನ್ನು ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ರಚಿಸಲಾಯಿತು. ಬಂಗಾಳದ ವಿಭಜನೆಯು ಬಂಗಾಳದ ಜನರು ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಅಳಿಸಲಾಗದ ಗುರುತು ಹಾಕಿತು.

ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್‌ನ ಉದಯ
1886 ರಲ್ಲಿ, ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ಸುಧಾರಣಾವಾದಿ ಮತ್ತು ತತ್ವಜ್ಞಾನಿ ಸೈಯದ್ ಅಹ್ಮದ್ ಖಾನ್ ಅವರು ಅಖಿಲ ಭಾರತ ಮುಹಮ್ಮದನ್ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಸಮ್ಮೇಳನವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು. ಭಾರತೀಯ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಗುಣಮಟ್ಟದ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ನೀಡುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಸಮ್ಮೇಳನವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಯಿತು. ಸಮ್ಮೇಳನವು ಶಿಕ್ಷಣದ ಗುಣಮಟ್ಟವನ್ನು ಸುಧಾರಿಸಲು ವಿವಿಧ ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಚರ್ಚಿಸಲು ವಾರ್ಷಿಕ ಸಭೆಗಳನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಿತು. 1906 ರಲ್ಲಿ, ಸಮ್ಮೇಳನದ 20 ನೇ ಅಧಿವೇಶನದಲ್ಲಿ, ಅಖಿಲ ಭಾರತ ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್ ಎಂಬ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ಸದಸ್ಯರು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಜನಸಂಖ್ಯೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮತ್ತು ಕ್ರಮೇಣವಾಗಿ, ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗ್ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಹಿಂದೂ ಪರ ಸಂಘಟನೆಯಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಸಮಾನ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷವು ಅಸಮರ್ಥವಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಈ ನಂಬಿಕೆಯು ಅನೇಕ ಜನರನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿದಿದೆ ಮತ್ತು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮತ್ತು ಕ್ರಮೇಣ ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಮುಸ್ಲಿಂ ನಾಯಕರು ಮುಸ್ಲಿಮರು ಬಹುಮತವನ್ನು ರೂಪಿಸುವ ಮತ್ತೊಂದು ರಾಜಕೀಯ ಘಟಕವನ್ನು ರಚಿಸುವ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಆಲೋಚಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು.

ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಚಳುವಳಿ ಮತ್ತು ಮೊದಲ ಮಹಾಯುದ್ಧ
ಹತ್ತೊಂಬತ್ತನೇ ಶತಮಾನದ ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಚಳುವಳಿಯು ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು ಮತ್ತು ಹೊಸ ಶತಮಾನದ ತಿರುವಿನಲ್ಲಿ ಅದು ನಿರ್ಣಾಯಕ ಸಮೂಹವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿತು, ಇದು ಮುಂಬರುವ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಮುಂದೂಡುತ್ತದೆ. ಸ್ವರಾಜ್ಯದ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ಎತ್ತಲು ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಜನರು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದಿ ನಾಯಕರು ಮತ್ತು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನೊಂದಿಗೆ ಕೈಜೋಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಲಾಲಾ ಲಜಪತ್ ರಾಯ್, ಬಾಲಗಂಗಾಧರ ತಿಲಕ್, ಬಿಪಿನ್ ಚಂದ್ರ ಪಾಲ್ ಮತ್ತು ವಿ.ಒ. ಚಿದಂಬರಂ ಪಿಳ್ಳೈ ಅವರಂತಹ ನಾಯಕರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಸಾಮಾನ್ಯರು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಪ್ರತಿಭಟಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು.
ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಇನ್ನೂ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಜನರು ಸಾಮೂಹಿಕ ಚಳುವಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು, ಅದು ಇತರರಿಗೆ ಸ್ಫೂರ್ತಿ ನೀಡಿತು. ಏತನ್ಮಧ್ಯೆ, ಮೊದಲ ಮಹಾಯುದ್ಧ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವ ಮೊದಲು, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸರ್ಕಾರವು ಮೊದಲ ಮಹಾಯುದ್ಧದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ನೀಡಿದ ಬೆಂಬಲಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ವಿಶೇಷ ಪ್ರಯೋಜನಗಳನ್ನು ಭರವಸೆ ನೀಡಿತ್ತು. ಮೊದಲನೆಯ ಮಹಾಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೆ ಹೋರಾಡಲು ಸುಮಾರು 1.3 ಮಿಲಿಯನ್ ಭಾರತೀಯ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಮಧ್ಯಪ್ರಾಚ್ಯ, ಯುರೋಪ್ ಮತ್ತು ಆಫ್ರಿಕಾದಂತಹ ಸ್ಥಳಗಳಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಲಾಯಿತು. ಅಲ್ಲದೆ, ವಿವಿಧ ರಾಜಪ್ರಭುತ್ವದ ರಾಜ್ಯಗಳ ಅನೇಕ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಆಡಳಿತಗಾರರು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ಹಣ, ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಯುದ್ಧಸಾಮಗ್ರಿಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸುವ ಮೂಲಕ ಬ್ರಿಟಿಷರನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು.
ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಯವರ ಆಗಮನ
ಗಾಂಧಿಯವರು ದಕ್ಷಿಣ ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಅಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ವಿಧಾನಗಳ ಮೂಲಕ ನಾಗರಿಕ ಅಸಹಕಾರದ ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಕರಗತ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು, ಅಲ್ಲಿ ಅವರು ಬ್ಯಾರಿಸ್ಟರ್ ಆಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರು. 1914 ರಲ್ಲಿ, ಅನೇಕ ರಾಜಕೀಯ ಕೈದಿಗಳನ್ನು ಜನರಲ್ ಜಾನ್ ಸ್ಮಟ್ಸ್ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಿದರು, ಗಾಂಧಿಯವರ ಅಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳಿಗೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು. ಅವರ ವಿಧಾನಗಳಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತರಾದ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ನ ಪ್ರಮುಖ ನಾಯಕ ಗೋಪಾಲ ಕೃಷ್ಣ ಗೋಖಲೆ ಅವರು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಮರಳಲು ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಚಳವಳಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರಲು ಗಾಂಧಿಯವರನ್ನು ವಿನಂತಿಸಿದರು. ಅವರ ಆಗಮನದ ನಂತರ, ಗಾಂಧಿಯವರು ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ಗೆ ಸೇರಿದರು ಮತ್ತು ಗೋಪಾಲ ಕೃಷ್ಣ ಗೋಖಲೆ ಅವರನ್ನು ತಮ್ಮ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕರಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದರು. ನಂತರ ಅವರು ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ಆಶ್ರಮವನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ಹೋದರು ಮತ್ತು 1917 ರಲ್ಲಿ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ಅಭಿಯಾನವನ್ನು ನಡೆಸಿದರು. ಮುಂದಿನ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ, ಗಾಂಧೀಜಿ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ಮತ್ತು ಉಪವಾಸವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ಅನೇಕ ಅಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿದರು. ಖೇಡಾ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ಮತ್ತು ಚಂಪಾರಣ್ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ಅವರು ರೈತರು ಮತ್ತು ಇತರ ರೈತರ ಹಕ್ಕುಗಳಿಗಾಗಿ ಹೋರಾಡಲು ಸತ್ಯಾಗ್ರಹದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಅನ್ವಯಿಸಿದ ಆರಂಭಿಕ ಚಳುವಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು.

ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿ
1919 ರಲ್ಲಿ, ಬ್ರಿಗೇಡಿಯರ್-ಜನರಲ್ ರೆಜಿನಾಲ್ಡ್ ಡೈಯರ್, ಬೈಸಾಖಿ ಆಚರಿಸಲು ಮತ್ತು ಡಾ. ಸೈಫುದ್ದೀನ್ ಕಿಚ್ಲೆವ್ ಮತ್ತು ಸತ್ಯ ಪಾಲ್ ಬಂಧನವನ್ನು ಖಂಡಿಸಲು ಜಲಿಯನ್ ವಾಲಾಬಾಗ್‌ನಲ್ಲಿ ಪುರುಷರು, ಮಹಿಳೆಯರು ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ಶಾಂತಿಯುತ ಸಭೆಯ ಮೇಲೆ ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಲು ಆದೇಶಿಸಿದರು. ಬ್ರಿಟಿಷರ ಈ ಅಮಾನವೀಯ ಕೃತ್ಯವು ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಆಘಾತವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿತು ಮತ್ತು ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ತೀವ್ರ ಟೀಕೆ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳನ್ನು ಪಡೆಯಿತು. ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು ಕೂಡ ಈ ಹೇಡಿತನದ ವರ್ತನೆಯನ್ನು ಖಂಡಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಇದನ್ನು ಬಲವಾಗಿ ಖಂಡಿಸಿದರು.
ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಚಳುವಳಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಮತ್ತು ಜಲಿಯನ್ ವಾಲಾಬಾಗ್ ಘಟನೆಯು ‘ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿ’ಯ ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸಿತು. ಇದು ಗಾಂಧಿಯವರ ನಾಯಕತ್ವದಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ದೊಡ್ಡ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ಚಳುವಳಿಯಾಗಿತ್ತು. ಅವರು ಇತರ ರಾಜಕೀಯ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಮುಖಂಡರ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ವಿನಂತಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಬಳಸುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಕರೆ ನೀಡಿದರು.
ಗಾಂಧೀಜಿಯವರು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಜವಳಿಗಳ ಮೇಲೆ ಖಾದಿಯ ಬಳಕೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು. ಅವರು ಸರ್ಕಾರಿ ನೌಕರರು ತಮ್ಮ ಕೆಲಸವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಲು ಮತ್ತು ಬ್ರಿಟಿಷರ ಬಿರುದು ಮತ್ತು ಗೌರವಗಳನ್ನು ಹಿಂದಿರುಗಿಸುವಂತೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡರು. ಅನೇಕ ಭಾರತೀಯರು ತೆರಿಗೆ ಪಾವತಿಸಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಅನೇಕ ಶಿಕ್ಷಕರು ಮತ್ತು ವಕೀಲರು ತಮ್ಮ ವೃತ್ತಿಯನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿದರು. ಮೂರು ನಾಗರಿಕರು ಮತ್ತು 22 ಪೊಲೀಸರು ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದ ಚೌರಿ ಚೌರಾ ಘಟನೆಯ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಗಾಂಧೀಜಿ ಇದನ್ನು ರದ್ದುಗೊಳಿಸುವವರೆಗೂ ಅಸಹಕಾರ ಚಳವಳಿಯು ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಭಾರಿ ಯಶಸ್ಸನ್ನು ಗಳಿಸಿತು.
ಅಸಹಕಾರ ಚಳುವಳಿಯು ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಮತ್ತು ಸ್ಥಾನಮಾನಗಳ ಜನರಿಂದ ಅಭೂತಪೂರ್ವ ಮತ್ತು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ಭಾಗವಹಿಸುವಿಕೆಯನ್ನು ಕಂಡಿದೆ. ಇಡೀ ದೇಶವು ವಿಭಿನ್ನ ವಲಯವಾಗಿ ರೂಪಾಂತರಗೊಂಡಿತು ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳು ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ಯಶಸ್ವಿಯಾದವು, ಆದರೆ ಚೌರಿ ಚೌರಾದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ದುರದೃಷ್ಟಕರ ಘಟನೆಯು ಚಳವಳಿಯನ್ನು ಹಿಂತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸಿತು. ಈ ರೀತಿಯ ಜನಾಂದೋಲನಗಳಿಗೆ ಜನ ಇನ್ನೂ ಸಿದ್ಧರಿಲ್ಲ ಎಂದರು.
ಅಸಹಕಾರ ಚಳವಳಿಯನ್ನು ಹಿಂತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ನಿರ್ಧಾರವು ಅನೇಕರಿಗೆ ನಿರಾಶೆಯನ್ನುಂಟುಮಾಡಿತು ಮತ್ತು ಹಲವಾರು ನಾಯಕರಿಂದ ಟೀಕೆಗೆ ಒಳಗಾಗಿತ್ತು.
ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಚಳುವಳಿ ಮತ್ತು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ಅದರ ಪಾತ್ರ
ಗೋಪಾಲ ಕೃಷ್ಣ ಗೋಖಲೆ ಮತ್ತು ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಯವರಂತಹ ನಾಯಕರ ನೇತೃತ್ವದ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ನಾಗರಿಕ ಅಸಹಕಾರ ಮತ್ತು ಅಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದಾಗ, ಅನೇಕ ಅಗ್ನಿಶಾಮಕ ನಾಯಕರು ಬಲದ ಬಳಕೆಯಿಂದ ಬ್ರಿಟಿಷರನ್ನು ಉರುಳಿಸಲು ನಂಬಿದ್ದರು. ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಚಳವಳಿಯು 1750 ರ ದಶಕದ ಉತ್ತರಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು, ಆದರೆ ಬಂಗಾಳದ ವಿಭಜನೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅದು ರೂಪುಗೊಂಡಿತು. ಬ್ಯಾರಿನ್ ಘೋಷ್ ಅವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ, ಅನೇಕ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳು ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಸ್ಫೋಟಕಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಅವರು ಬಾಂಬ್‌ಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಕೆಲವರು ಬಾಂಬ್ ತಯಾರಿಕೆ ಮತ್ತು ಇತರ ಮಿಲಿಟರಿ ತರಬೇತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ವಿದೇಶಗಳಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಲ್ಪಟ್ಟರು.
1924 ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಹಿಂದೂಸ್ತಾನ್ ರಿಪಬ್ಲಿಕನ್ ಅಸೋಸಿಯೇಷನ್ ​​(HRA) ರಚನೆಯಾಯಿತು ಮತ್ತು ಚಂದ್ರಶೇಖರ್ ಆಜಾದ್, ಭಗತ್ ಸಿಂಗ್, ಅಶ್ಫಾಕುಲ್ಲಾ ಖಾನ್, ರಾಮಪ್ರಸಾದ್ ಬಿಸ್ಮಿಲ್, ಶಿವರಾಮ್ ರಾಜಗುರು, ಸೂರ್ಯ ಸೇನ್ ಮುಂತಾದ ಅಗ್ನಿಶಾಮಕ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳು ವಿವಿಧ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಕೆಲವು ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಲಿಪೋರ್ ಬಾಂಬ್ ಪಿತೂರಿ, ಚಿತ್ತಗಾಂಗ್ ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರಗಳ ದಾಳಿ, ಕಾಕೋರಿ ರೈಲು ದರೋಡೆ, ದೆಹಲಿ-ಲಾಹೋರ್ ಪಿತೂರಿ ಪ್ರಕರಣ ಇತ್ಯಾದಿ ಸೇರಿವೆ.

ಅಜಂದ್ ಹಿಂದ್ ಫೌಜ್

ಸುಭಾಸ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸ್ ಅವರು ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅನ್ನು ತೊರೆದರು ಮತ್ತು ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಸಹಾಯ ಪಡೆಯಲು ಅನೇಕ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಪ್ರಯಾಣಿಸಿದರು. ಬೋಸ್ ಬ್ರಿಟಿಷರ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಲು ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಲು ಬಯಸಿದ್ದರು. ಹಿಟ್ಲರನ ಸಲಹೆಯ ಮೇರೆಗೆ ಅವರು ಜಪಾನ್‌ಗೆ ಹೋಗಿ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸೇನೆಯನ್ನು (ಆಜಾದ್ ಹಿಂದ್ ಸರ್ಕಾರ) ರಚಿಸಿದರು. ಎರಡನೆಯ ಮಹಾಯುದ್ಧದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸೇನೆಯು ಜಪಾನಿನ ಸೈನ್ಯದ ಸಹಾಯದಿಂದ ಅಂಡಮಾನ್ ಮತ್ತು ನಿಕೋಬಾರ್ ದ್ವೀಪಗಳನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಯಿತು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಎರಡನೆಯ ಮಹಾಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಜಪಾನ್‌ಗೆ ಹಿನ್ನಡೆಯು INA ಯ ಭವಿಷ್ಯದ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಿತು ಮತ್ತು ಅದರ ಮೆರವಣಿಗೆಯನ್ನು ಗಡಿಯಲ್ಲಿ ನಿರ್ಬಂಧಿಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಅನೇಕ ಸೈನಿಕರು ಮತ್ತು ಅಧಿಕಾರಿಗಳನ್ನು ಬಂಧಿಸಲಾಯಿತು.
ಭಾರತ ಬಿಟ್ಟು ತೊಲಗಿ ಚಳುವಳಿ
ವಿಶ್ವ ಸಮರ II ಮುಂದುವರೆದಂತೆ, ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿಯವರು ಭಾರತದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಭಟನೆಯನ್ನು ತೀವ್ರಗೊಳಿಸಿದರು. ಅವರು ಬ್ರಿಟಿಷರು ಭಾರತ ಬಿಟ್ಟು ತೊಲಗಿ ಎಂದು ಕರೆ ನೀಡುವ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ರಚಿಸಿದರು. ‘ಕ್ವಿಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಚಳುವಳಿ’ ಅಥವಾ ‘ಭಾರತ್ ಛೋಡೋ ಆಂದೋಲನ’ ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಆರಂಭಿಸಿದ ಅತ್ಯಂತ ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿ ಚಳುವಳಿಯಾಗಿದೆ. ಗಾಂಧಿಯನ್ನು 9 ಆಗಸ್ಟ್ 1942 ರಂದು ಬಂಧಿಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಪುಣೆಯ ಅಗಾಖಾನ್ ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಇರಿಸಲಾಯಿತು. 1943 ರ ಅಂತ್ಯದ ವೇಳೆಗೆ ಕ್ವಿಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಚಳುವಳಿಯು ಅಂತ್ಯಗೊಂಡಿತು, ಬ್ರಿಟಿಷರು ಸಂಪೂರ್ಣ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಭಾರತದ ಜನರಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸುವ ಸುಳಿವು ನೀಡಿದರು. 100,000 ರಾಜಕೀಯ ಕೈದಿಗಳ ಬಿಡುಗಡೆಗೆ ಕಾರಣವಾದ ಚಳವಳಿಯನ್ನು ಗಾಂಧಿಯವರು ಹಿಂತೆಗೆದುಕೊಂಡರು.
ಭಾರತದ ವಿಭಜನೆ ಮತ್ತು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ
ಮಹಾತ್ಮಾ ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ಜವಾಹರಲಾಲ್ ನೆಹರು ಅವರಂತಹ ಪ್ರಮುಖ ನಾಯಕರು ಧರ್ಮದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ವಿಭಜನೆಯ ಸೂತ್ರವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಿದ್ಧರಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಧಾರ್ಮಿಕ ಗುಂಪುಗಳ ನಡುವಿನ ಕೋಮು ಘರ್ಷಣೆಗಳು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ರಚನೆಯನ್ನು ತ್ವರಿತಗೊಳಿಸಿದವು. 1946 ರಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಕ್ಯಾಬಿನೆಟ್ ಮಿಷನ್ ನೀಡಿದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಮತ್ತು ವಿಭಜನೆಯ ಪ್ರಸ್ತಾಪವನ್ನು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿತು. ಅಂತರ್ಯುದ್ಧವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುವ ಏಕೈಕ ಮಾರ್ಗವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಸರ್ದಾರ್ ಪಟೇಲ್ ಗಾಂಧಿಗೆ ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಿದರು ಮತ್ತು ಮಹಾತ್ಮರು ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ನೀಡಿದರು. ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸಂಸತ್ತು ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಭಾರತೀಯ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಕಾಯಿದೆ 1947 ಅನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಿತು ಮತ್ತು ಆಗಸ್ಟ್ 14 ರಂದು ಪಾಕಿಸ್ತಾನವನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರ ರಾಷ್ಟ್ರವೆಂದು ಘೋಷಿಸಲಾಯಿತು. ಕೆಲವು ನಿಮಿಷಗಳ ನಂತರ 12:02 am ಕ್ಕೆ, ಭಾರತವು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಯಿತು, ಇದು ಇಡೀ ಭಾರತ ಉಪಖಂಡದ ಸಂತೋಷ ಮತ್ತು ಪರಿಹಾರವಾಗಿದೆ.
ಭಾರತದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ನಂತರ, ಗಾಂಧೀಜಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರ ನಡುವೆ ಶಾಂತಿ ಮತ್ತು ಐಕ್ಯತೆಯತ್ತ ಗಮನ ಹರಿಸಿದರು. ಅವರು ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಆಮರಣಾಂತ ಉಪವಾಸವನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದರು, ಎಲ್ಲಾ ಕೋಮುಗಲಭೆಗಳನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ರೂ. ವಿಭಜನೆ ಕೌನ್ಸಿಲ್ ಒಪ್ಪಂದದ ಪ್ರಕಾರ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ 55 ಕೋಟಿ ರೂ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಎಲ್ಲಾ ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕರು ಅವರ ಇಚ್ಛೆಗೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು.
ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ರಚಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಸಂವಿಧಾನ ಸಭೆಗೆ ನೀಡಲಾಯಿತು. ಮುಖಂಡರಾದ ಡಾ.ಬಿ.ಆರ್. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್, ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು 26 ನವೆಂಬರ್ 1949 ರಂದು ಅಂಗೀಕರಿಸಲಾಯಿತು. 26 ಜನವರಿ 1950 ರಂದು, ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನವು ಜಾರಿಗೆ ಬಂದಿತು.