ಎ ಸ್ಟೋರಿ ಆಫ್ ಕರೇಜ್

ಹರ್ಜಿತ್ ಸಿಂಗ್ ತನ್ನ ಸೂಟ್‌ಕೇಸ್ ಬರುವುದನ್ನೇ ಕಾಯುತ್ತಾ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದ ಏರಿಳಿಕೆಯ ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ. ಅವರು ದಣಿದ ಮತ್ತು ತಣ್ಣಗಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಈ ಹವಾಮಾನಕ್ಕೆ ಬಳಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಭಾರತದಿಂದ ಬಂದ ಅಮೃತಸರದಲ್ಲಿ ಮೂವತ್ತೇಳು ಡಿಗ್ರಿ! ಪ್ಯಾರಿಸ್ ನಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಹದಿನಾಲ್ಕು ಡಿಗ್ರಿ ಇತ್ತು.

ಅವನ ತಂದೆ ಅವನನ್ನು ಕರೆದರು: ‘ಹರ್ಜಿತ್, ಬೇಗ! ಡ್ರೈವರ್ ನಿನಗಾಗಿ ಹೆಚ್ಚು ಹೊತ್ತು ಕಾಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ!’

ಅವನ ತಂದೆ ಅವನನ್ನು ಕರೆದರು: ‘ಹರ್ಜಿತ್, ಬೇಗ! ಡ್ರೈವರ್ ನಿನಗಾಗಿ ಹೆಚ್ಚು ಹೊತ್ತು ಕಾಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ!’

ಇನ್ನೂ ತನ್ನ ಲಗೇಜ್‌ಗಾಗಿ ಏರಿಳಿಕೆಯಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಹರ್ಜಿತ್‌ಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ತನ್ನನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಅವನು ಸುತ್ತಲೂ ನೋಡಿದನು ಮತ್ತು ಹತ್ತು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನ ಹುಡುಗನನ್ನು ನೋಡಿದನು – ಹರ್ಜಿತ್‌ನಂತೆಯೇ. ಹುಡುಗನು ತನ್ನ ಪೇಟವನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದನು, ಅದು ಅವನನ್ನು ಅಸಮಾಧಾನಗೊಳಿಸಿತು ಮತ್ತು ಅವನಿಗೆ ಸ್ವಯಂ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿತು. ಕೋಪದಿಂದ, ಹರ್ಜಿತ್ ಏರಿಳಿಕೆ ಮೇಲೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದರು ಮತ್ತು ಅವರ ಸ್ವಂತ ಚೀಲವನ್ನು ಹೋಲುವ ದೊಡ್ಡ ಚೀಲವನ್ನು ನೋಡಿದರು. ಅವನು ಚೀಲವನ್ನು ಕಿತ್ತುಕೊಂಡನು, ಅದು ಅವನದು ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಖಚಿತವಾಗದಿದ್ದರೂ ಸಹ. ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಮತ್ತು ಜಿಜ್ಞಾಸೆಯ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ದೂರವಿರಲು ಅವನು ಬಯಸಿದ್ದನಷ್ಟೇ ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು.

ಅವರು ತಮ್ಮ ಹೊಸ ಅಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್‌ಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಹರ್ಜಿತ್ ಕಾರಿನ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಮನೆಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಎಷ್ಟು ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿ. ಅದು ಸ್ವಚ್ಛವಾಗಿತ್ತು. ಸಾಕಷ್ಟು ಸುಂದರವಾದ ದೊಡ್ಡ ಕಟ್ಟಡಗಳು ಮತ್ತು ಅವುಗಳ ಮೇಲೆ ಚಿನ್ನದ ಬಣ್ಣ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಮೆಗಳು ಇದ್ದವು. ಆಕಾಶವು ತುಂಬಾ ಬೂದು ಬಣ್ಣದ್ದಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ನೆಲವು ಮಳೆಯಿಂದ ತೇವವಾಗಿತ್ತು. ಅಂಗಡಿಗಳ ಹೊರಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಜನ ಕುಳಿತು ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುತ್ತಾ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಅವನು ನೋಡಿದನು. ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಲೈಟ್‌ಗಳ ಸೆಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಕಾರು ನಿಲ್ಲಿಸಿದಾಗ, ಹರ್ಜಿತ್ ಅವರು ಕೇಳುವಂತೆ ಕಿಟಕಿಯ ಕೆಳಗೆ ಉರುಳಿಸಿದರು. “ಅವರು ತುಂಬಾ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ,” ಅವನು ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಯೋಚಿಸಿದನು, ಆದರೆ ಇದೆಲ್ಲವೂ ಅನುಭವದ ಭಾಗವೆಂದು ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ‘ಇದರಿಂದ ನಿಮಗೆ ಲಾಭವಾಗುತ್ತದೆ’ ಎಂದು ಅವರ ಪಾಪಾ ಅವರು ಭಾರತದಿಂದ ಹೊರಟರು. ‘ಯುರೋಪ್‌ಗೆ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವ ಅವಕಾಶಕ್ಕಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ಅನೇಕ ಸ್ನೇಹಿತರು ಸಾಯುತ್ತಾರೆ. ನೀವು ಭಯಪಡಬಾರದು. ಅದೊಂದು ಸಾಹಸ!’

ಕಾರು ಉರುಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಹರ್ಜಿತ್‌ಗೆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಮೌನವಿರುವುದು ಅರಿವಾಯಿತು. ‘ಪ್ಯಾರಿಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಕಾರುಗಳು ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಹಾರ್ನ್ ಬಾರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ’ ಎಂದು ಅವರು ಭಾವಿಸಿದರು. ‘ಸಾಕಷ್ಟು ಕಾರುಗಳಿವೆ ಆದರೆ ಅವೆಲ್ಲವೂ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಸಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ಚಲಿಸುತ್ತಿವೆ, ಎಲ್ಲವೂ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಸಾಲುಗಳಲ್ಲಿ. ಕಾರುಗಳು ಎಲ್ಲೂ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿಲ್ಲ; ಅವರು ಕೇವಲ ಚಲಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹಾಗಲ್ಲ!’

ಅವರು ನಗರದ ಮೂಲಕ ಓಡುವುದನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದರು ಮತ್ತು ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ಅವರು ವಿಚಿತ್ರವಾದ, ಭವ್ಯವಾದ ಲೋಹದ ಕಟ್ಟಡವನ್ನು ಹಾದುಹೋದರು, ಅಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರು ನಿಂತು ಛಾಯಾಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ‘ಅದು ಏನು ಎಂದು ನಾನು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಡುತ್ತೇನೆ – ಬಹುಶಃ ಇದು ಗೋಲ್ಡನ್ ಟೆಂಪಲ್ ಅಥವಾ ತಾಜ್ ಮಹಲ್‌ನಂತೆ ಇರಬಹುದು, ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತದ ಜನರು ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಬರುತ್ತಾರೆ.

ಬೈಸಿಕಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಬಂದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬರು ಅವರ ಎದುರಿನ ರಸ್ತೆಯನ್ನು ದಾಟುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಕಾರು ನಿಂತಿತು. ವ್ಯಕ್ತಿ ಧನ್ಯವಾದ ಹೇಳಲು ಕೈ ಬೀಸಿದನು ಮತ್ತು ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನೇ ನಗಬೇಕಾಯಿತು. ‘ಇದು ಬಹಳ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ದೇಶ, ಜನರು ರಸ್ತೆಗಳನ್ನು ದಾಟಲು ಕಾರುಗಳು ಎಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತವೆ!’ ಎಂದು ಅವರು ಭಾವಿಸಿದರು.

 ಕುಟುಂಬವು ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ಅವರ ಹೊಸ ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟ್ಗೆ ಬಂದರು ಮತ್ತು ಹರ್ಜಿತ್ ಅವರ ತಂದೆ ಅವರು ಈಗಾಗಲೇ ತಡವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಅವರು ಬೇಗನೆ ಮಲಗಬೇಕು ಮತ್ತು ಮರುದಿನ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಹರ್ಜಿತ್ ತನ್ನ ಹೊಸ ಕೋಣೆಗೆ ನುಗ್ಗಿ ಅವನ ಹಿಂದೆ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿದನು.

ಆದರೆ ಅವನು ಒಳಗೆ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ, ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ತನ್ನ ಹೊಸ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಬಗ್ಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯಚಕಿತನಾದನು. ಕೋಣೆಯು ತುಂಬಾ ದೊಡ್ಡದಾಗಿದ್ದು, ಒಂದು ಗೋಡೆಯ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಬೃಹತ್ ಕಿಟಕಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು. ಮೇಲ್ಛಾವಣಿಯು ಎಷ್ಟು ಎತ್ತರದಲ್ಲಿತ್ತು ಎಂದರೆ ಹರ್ಜಿತ್ ಮತ್ತು ಅವನ ಸ್ನೇಹಿತರೆಲ್ಲರೂ ಒಬ್ಬರ ಮೇಲೊಬ್ಬರು ಕೂಡ ಅದನ್ನು ತಲುಪಲು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಮುಟ್ಟಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ! ಈ ಆಲೋಚನೆಯು ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗನಿಗೆ ದುಃಖವನ್ನುಂಟುಮಾಡಿತು ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಅವನ ಅಜ್ಜಿ ಮತ್ತು ಅವನ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಇನ್ನೇನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ತಿಳಿಯದೆ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಹಾರಿ ತಲೆ ದಿಂಬಿನೊಳಗೆ ಮುಳುಗಿ ಅಳತೊಡಗಿದ. ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ, ಮುಂಜಾನೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮುರಿಯುವ ಮೊದಲು, ಹರ್ಜಿತ್ ಎಚ್ಚರವಾಯಿತು ಮತ್ತು ಅದು ಕೆಟ್ಟ ಕನಸಲ್ಲ ಎಂದು ಅರಿತುಕೊಂಡನು: ಅವನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಪ್ಯಾರಿಸ್ನಲ್ಲಿದ್ದಾನೆ. ಅವನು ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ತೆವಳುತ್ತಾ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಕೆಲವು ಜನರನ್ನು ನೋಡಿದನು. ಇದು ಅಮೃತಸರಕ್ಕಿಂತ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿತ್ತು. ಅವರು ಗೋಲ್ಡನ್ ಟೆಂಪಲ್‌ನಿಂದ ನಿರಂತರ ಶಬ್ದವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡರು: ಜನರು ಮತ್ತು ಕಾರುಗಳು ಮತ್ತು ರಿಕ್ಷಾಗಳು. ಆ ಗದ್ದಲದಲ್ಲಿ ಏನೋ ಒಂದು ಸಾಂತ್ವನ ಇತ್ತು, ಅವನಿಗೆ ಅದು ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ಅವನು ಅದನ್ನು ಈಗಾಗಲೇ ಕಳೆದುಕೊಂಡನು. ಅವನು ತನ್ನೊಂದಿಗೆ ತಂದಿದ್ದ ತನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರು ಮತ್ತು ಕುಟುಂಬದ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ನೋಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದನು. ಅವನು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ತನ್ನ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ದಾಟಿ ತನ್ನ ಚೀಲವನ್ನು ತನ್ನ ಕಡೆಗೆ ಎಳೆದನು. ಆದರೆ ಅವನು ಬ್ಯಾಗ್ ಅನ್ನು ಅನ್ಜಿಪ್ ಮಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದಾಗ, ಅವನು ಹಿಂದಿನ ಸಂಜೆ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಿಂದ ತನ್ನ ಡ್ರೈವ್ನಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಎತ್ತರದ ಕಟ್ಟಡದ ಆಕಾರದಲ್ಲಿ ಝಿಪ್ಪರ್ಗೆ ಜೋಡಿಸಲಾದ ಸಣ್ಣ ಕೀರಿಂಗ್ ಅನ್ನು ಅವನು ಗಮನಿಸಿದನು. ಮತ್ತು ಅವನು ಚೀಲವನ್ನು ತೆರೆದಾಗ ದರೋಡೆಕೋರನ ಎದೆಯಿಂದ ಚಿನ್ನದ ಹೊಳಪು ಇತ್ತು ಮತ್ತು ಒಳಗೆ ಅವನು ಹೊಳೆಯುವ ಮತ್ತು ಪರಿಚಿತವಾದದ್ದನ್ನು ನೋಡಿದನು. ಬ್ಯಾಗ್‌ನಲ್ಲಿ ಗೋಲ್ಡನ್ ಟೆಂಪಲ್‌ನ ಐಕಾನ್ ಮತ್ತು ಇನ್ನೊಂದು ತಾಜ್ ಮಹಲ್ ಇತ್ತು! ಭಾರತದ ಇತರ ವಸ್ತುಗಳು ಸಹ ಇದ್ದವು, ಅದು ಅವನಿಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಮನೆಮಾತಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ಅವರು ಕೇಸ್‌ನಿಂದ ಐಕಾನ್‌ಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿದರು ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿಸುವ ಮೊದಲು ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಚುಂಬಿಸಿದರು. ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಭಾರತದಿಂದ ಅಂತಹ ಪರಿಚಿತ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಅವನು ರೋಮಾಂಚನಗೊಂಡನು, ಆದರೆ ಅವನು ತುಂಬಾ ಹೆದರುತ್ತಿದ್ದನು. ‘ಇದು ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್ ಅಲ್ಲ! ನಾನು ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಿಂದ ತಪ್ಪು ಬ್ಯಾಗ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಪಾಪಾಗೆ ಹೇಗೆ ಹೇಳುವುದು? ಹಜಾರದಿಂದ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿಸಿತು. ಅದು ಹರ್ಜಿತ್ ಅವರ ಪಾಪಾ! ‘ಹರ್ಜಿತ್, ಎದ್ದೇಳು ಮಗನೇ, ಇದು ಶಾಲೆಗೆ ತಯಾರಾಗುವ ಸಮಯ. ಹೊಸ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು, ಹೊಸ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕಲಿಯಲು ಮತ್ತು ಹೊಸ ಆಹಾರವನ್ನು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲು ನೀವು ಉತ್ಸುಕರಾಗಿದ್ದೀರಿ ಎಂದು ನಾನು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ. ನೀವು ಅನುಭವಿಸಲು ತುಂಬಾ ಇದೆ!’ ಹರ್ಜಿತ್ ಅವರ ತಂದೆ ಮುಖದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ನಗುವಿನೊಂದಿಗೆ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡರು. ‘ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಹೇಗೆ ಮಾತನಾಡಿದೆವು ಎಂದು ನಿಮಗೆ ನೆನಪಿದೆಯೇ?’ ಅವರು ತಮ್ಮ ಮಗನನ್ನು ಕೇಳಿದರು. ‘ಇದು ನಿಮಗೆ ತುಂಬಾ ಉತ್ತೇಜನಕಾರಿಯಾಗಿದೆ!’ ಹರ್ಜಿತ್ ದುಃಖದ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ತನ್ನ ತಂದೆಯತ್ತ ನೋಡಿದನು. ‘ಆದರೆ, ಪಾಪಾ, ನಿನ್ನೆ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಹುಡುಗ ನನ್ನ ಪೇಟವನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ನಾನು ನನ್ನ ಕೂದಲನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಬೇಕಾದರೆ ಏನು ಮಾಡಬೇಕು? ಇಲ್ಲಿನ ಜನರು ತುಂಬಾ ನಗುವುದಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲರೂ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ ಆದರೆ ಅವರು ಏನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದು ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವರು ಹೆಚ್ಚು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾತನಾಡುವುದಿಲ್ಲ, ನಾನು ಅದನ್ನು ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಲಿತಿದ್ದರಿಂದ ನನಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗಬಹುದು. ನಾನು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕೆಂದಿದ್ದೇನೆ. ನಾನು ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಿಂದ ತಪ್ಪು ಚೀಲವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಬಟ್ಟೆ ಕೂಡ ಇಲ್ಲ!’ ತನ್ನ ಕೊನೆಯ ತಪ್ಪೊಪ್ಪಿಗೆಯೊಂದಿಗೆ, ಹರ್ಜಿತ್ ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಕಡೆಗೆ ಓಡಿ ಅವನ ತೋಳುಗಳಲ್ಲಿ ಅಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ.  ‘ಚಿಂತೆ ಮಾಡಬೇಡ ಮಗನೇ. ನೀವು ಕಾದು ನೋಡಿ: ಇಂದು ಉತ್ತಮವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನೀವು ಧೈರ್ಯಶಾಲಿಯಾಗಿರಬೇಕು ಮತ್ತು ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಹೊಂದಿರಬೇಕು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮನ್ನು ನಂಬಬೇಕು. ಈಗ ಡ್ರೆಸ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕೆಳಗೆ ಬನ್ನಿ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಉಪಹಾರ ಸೇವಿಸಿ. ನಾನು ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕೆ ರಿಂಗ್ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ ಮತ್ತು ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ನಿಮ್ಮ ಬ್ಯಾಗ್ ಕೂಡ ನಮ್ಮ ಬಳಿ ಇರುತ್ತದೆ. ನೀವು ನೋಡುತ್ತೀರಿ. ತಿಂಡಿ ಮುಗಿಸಿದಾಗ, ಹರ್ಜಿತ್ ಉತ್ತಮ ಮೂಡ್‌ನಲ್ಲಿದ್ದರು. ಅವನು ತನ್ನ ತಾಯಿಯನ್ನು ಚುಂಬಿಸಿದನು ಮತ್ತು ಅವನ ತಂದೆ ಅವನನ್ನು ಶಾಲೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯಲು ಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ಕಾರಿನೊಳಗೆ ಹೋದನು. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಅವರು ಬಂದಾಗ, ಹರ್ಜಿತ್ ಶಾಲೆಯ ಗೇಟ್‌ಗಳ ಹೊರಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಮಕ್ಕಳು ನಿಂತಿರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರು. ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಸ್ಮಾರ್ಟ್ ಸಮವಸ್ತ್ರವನ್ನು ಧರಿಸಿದ್ದರು, ಎಲ್ಲರೂ ಫ್ರೆಂಚ್ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಅವರಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಪೇಟವನ್ನು ಧರಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಮತ್ತೆ ತುಂಬಾ ಆತಂಕವಾಯಿತು. ಈ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಅವನ ತಂದೆ ಗಮನಿಸಿದಾಗ, ಅವನು ತನ್ನ ಏಕೈಕ ಮಗನಿಗೆ ಕೈ ಚಾಚಿ ಹೇಳಿದನು:         ‘ಬನ್ನಿ, ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ ಸುತ್ತಲೂ ನೋಡೋಣ. ಸುಮ್ಮನೆ ನೋಡುವುದರಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಏನೂ ನಷ್ಟವಿಲ್ಲ.’ ಮತ್ತು ಅವರು ಇದನ್ನು ಹೇಳುವಾಗ ಅವರು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು, ಇದೆಲ್ಲವೂ ದೊಡ್ಡ ಸಾಹಸದಂತೆ. ಇದು ಯುವ ಹರ್ಜಿತ್‌ಗೆ ಉತ್ತಮ ಭಾವನೆ ಮೂಡಿಸಿತು. ಅವರು ಸುದೀರ್ಘ ಕಾರಿಡಾರ್‌ನಲ್ಲಿ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿರುವಾಗ, ಸುತ್ತಲೂ ಗೋಡೆಗಳಿಗೆ ಪಿನ್ ಮಾಡಲಾದ ದೊಡ್ಡ ಲೋಹದ ಕಟ್ಟಡದ ಸಾಕಷ್ಟು ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಹರ್ಜಿತ್ ಗಮನಿಸಿದರು. ಅವರು ಬ್ಯಾಗ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಕೀರಿಂಗ್ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಹಿಂದಿನ ಸಂಜೆ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಿಂದ ಹಿಂದೆ ಓಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಎಲ್ಲಾ ಜನರು ತಮ್ಮ ಕ್ಯಾಮೆರಾಗಳಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ‘ಈ ಕಟ್ಟಡ ಇಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯವಾಗಿರಬೇಕು’ ಎಂದು ಹರ್ಜಿತ್ ಮನದಲ್ಲೇ ಅಂದುಕೊಂಡ. ‘ಇದನ್ನು ಏನೆಂದು ಕರೆಯಲಾಗಿದೆ ಎಂದು ನಾನು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಡುತ್ತೇನೆ. ಅವರು ದೊಡ್ಡ ಸ್ವಾಗತ ಕೊಠಡಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು, ಮುಖ್ಯೋಪಾಧ್ಯಾಯರು ಹೊರಬರಲು ಮತ್ತು ಅವರನ್ನು ನೋಡಲು ಕಾಯುತ್ತಿರುವಾಗ, ಹರ್ಜಿತ್ ಕಾರಿಡಾರ್‌ನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿ ಅಳುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದನು. ‘ನಿನ್ನೆ ನಾನು ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಅದೇ ಹುಡುಗ!’ ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದ ಹರ್ಜಿತ್, ಆಶ್ಚರ್ಯವನ್ನು ತಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ‘ನನ್ನ ಪೇಟವನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಹುಡುಗ!’ ಹರ್ಜಿತ್ ತನ್ನ ತಂದೆಯ ತೋಳನ್ನು ಎಳೆದ. ‘ಅಪ್ಪಾ, ನೋಡು, ನೋಡು! ನಿನ್ನೆ ನನ್ನನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಹುಡುಗ!’ ‘ಹಾಗಾದರೆ ನೀನೇಕೆ ಹೋಗಿ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಬಾರದು?’ ಎಂದು ತಂದೆ ಸಲಹೆ ನೀಡಿದರು. ‘ಕೆಲವರು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಅವು ಯಾವುದೇ ಹಾನಿಯನ್ನುಂಟು ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. * ಹರ್ಜಿತ್ ಧೈರ್ಯಶಾಲಿಯಾಗಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದನು ಮತ್ತು ಅವನು ಹುಡುಗನ ಬಳಿಗೆ ನಡೆದು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕನು. ಹುಡುಗ ಹರ್ಜಿತ್‌ನನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿದನು ಮತ್ತು ಅವನು ಅಳುತ್ತಾ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದನೆಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಮುಜುಗರದಿಂದ ನೋಡಿದನು. ‘ಹಲೋ, ನನ್ನ ಹೆಸರು ಹರ್ಜಿತ್. ನಾನು ನಿನ್ನೆ ಭಾರತದಿಂದ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ. ನೀವು ಯಾವುದಾದರೂ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾತನಾಡುತ್ತೀರಾ?’ ಹುಡುಗ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಹಿಂಜರಿದನು ಮತ್ತು ನಂತರ ಅವನು ಹೇಳಿದನು: ‘ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮಾತನಾಡುತ್ತೇನೆ. ನಾನು ಪಿಯರ್.’ ‘ಯಾಕೆ ದುಃಖಿಸುತ್ತಿರುವೆ ಪಿಯರೆ?’ ಎಂದು ಹರ್ಜಿತ್ ಕೇಳಿದರು. ಆಗ ಪಿಯರೆ ಅವರು ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬ ರಜಾದಿನಗಳ ನಂತರ ಭಾರತದಿಂದ ಹೇಗೆ ಬಂದರು ಎಂಬುದನ್ನು ವಿವರಿಸಲು ಹೋದರು. ‘ನಾಳೆ ನನ್ನ ತರಗತಿಗೆ ನಾನು ಪ್ರಸ್ತುತಿಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತೇನೆ, ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಬಗ್ಗೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಹೇಳಬಹುದು ಮತ್ತು ನಾನು ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ ಎಲ್ಲಾ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಅವರಿಗೆ ತೋರಿಸಬಹುದು, ಆದರೆ ನಾನು ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್ ಅನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ ಮತ್ತು ಈಗ ನಾನು ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ’ ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ.’ ನಾನು ನಂಬುವುದಿಲ್ಲ!’ ಎಂದು ಹರ್ಜಿತ್ ಉದ್ಗರಿಸಿದರು. ‘ನಿಮ್ಮ ಬ್ಯಾಗ್ ಮನೆಯಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ನಾನು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ. ನಾನು ತಪ್ಪಾಗಿ ಏರಿಳಿಕೆಯಿಂದ ತೆಗೆದುಕೊಂಡೆ. ‘ನೀನು ಏರಿಳಿಕೆಯ ಹುಡುಗನಾ?’‘ಅದು ನಾನೇ’ ಎಂದು ಹರ್ಜಿತ್ ತನ್ನ ಎರಡೂ ಹೆಬ್ಬೆರಳುಗಳನ್ನು ಎದೆಯತ್ತ ತೋರಿಸಿದನು. ತಮ್ಮ ಒಡೆದ ಇಂಗ್ಲೀಷನ್ನು ತಮ್ಮ ಕೈಲಾದಷ್ಟು ಬಳಸಿ, ಇಬ್ಬರೂ ಸಾಕಷ್ಟು ಮಾತುಕತೆ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ ಇಬ್ಬರೂ ಗಣನೀಯವಾಗಿ ಹುರಿದುಂಬಿಸಿದರು. ಕಾಣೆಯಾದ ಚೀಲವನ್ನು ಕಂಡು ಪಿಯರೆಗೆ ಸಮಾಧಾನವಾಯಿತು ಮತ್ತು ಹರ್ಜಿತ್ ತನ್ನ ತಂದೆಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೇಳಲು ಧಾವಿಸಿದನು. ನಾನು ನಂಬುವುದಿಲ್ಲ!’ ಎಂದು ಹರ್ಜಿತ್ ಉದ್ಗರಿಸಿದರು. ‘ನಿಮ್ಮ ಬ್ಯಾಗ್ ಮನೆಯಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ನಾನು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ. ನಾನು ತಪ್ಪಾಗಿ ಏರಿಳಿಕೆಯಿಂದ ತೆಗೆದುಕೊಂಡೆ. ‘ನೀನು ಏರಿಳಿಕೆಯ ಹುಡುಗನಾ?’ ‘ಅದು ನಾನೇ’ ಎಂದು ಹರ್ಜಿತ್ ತನ್ನ ಎರಡೂ ಹೆಬ್ಬೆರಳುಗಳನ್ನು ಎದೆಯತ್ತ ತೋರಿಸಿದನು. ತಮ್ಮ ಒಡೆದ ಇಂಗ್ಲೀಷನ್ನು ತಮ್ಮ ಕೈಲಾದಷ್ಟು ಬಳಸಿ, ಇಬ್ಬರೂ ಸಾಕಷ್ಟು ಮಾತುಕತೆ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ ಇಬ್ಬರೂ ಗಣನೀಯವಾಗಿ ಹುರಿದುಂಬಿಸಿದರು. ಕಾಣೆಯಾದ ಚೀಲವನ್ನು ಕಂಡು ಪಿಯರೆಗೆ ಸಮಾಧಾನವಾಯಿತು ಮತ್ತು ಹರ್ಜಿತ್ ತನ್ನ ತಂದೆಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೇಳಲು ಧಾವಿಸಿದನು.